Van Villahermosa del Río naar Puertomingalvo

Daar waar

de riviertjes Carbo en Mayor samenvloeien ligt - in de Comarca Alto Mijares van de provincie Castellón – het stadje Villahermosa del Río. Ooit behoorde het tot de heerlijkheid van Zayd Abu Zayd, laatste Almohaden gouverneur van Valencia en bondgenoot van Jaime I, Koning van Aragón, Valencia en Mallorca en Graaf van Barcelona. 

Het stadje 

werd voor een groot gedeelte verwoest in de loop van de gevechten in de Spaanse Successieoorlog - 1701–1714. Tijdens de drie Carlistische oorlogen - tussen 1833 en 1876 - was er veel militaire activiteit in en rondom de plaats. Villahermosa del Río ligt op 730 meter boven de zeespiegel en van hieruit kun je een wandeling naar de top van de Peñagolosa maken, met zijn 1813 meter de hoogste berg van de Comunidad-Valenciana.

We slaan

de CV 175 op en rijden langs de Barranco del Aigua richting Puertomingalvo. Aangekomen in de provincie Teruel veranderd de naam van de weg in de TE-42. Links ligt de diepte en rechts het gebergte.

De op bepaalde plaatsen

behoorlijk hobbelige en slingerende weg stijgt in de 13,3 km tussen Villahermosa del Río en Puertomingalvo van 730 m naar 1.456 m boven de zeespiegel. 

Direct over de top 

zien we Puertomingalvo liggen zoals het er eeuwen geleden ook al heeft gelegen.

Vanwege de hoge ligging

heerst hier een continentaal klimaat met koudere winters. Het stadje ligt vaak in de sneeuw of is in mist gehuld. Puertomingalvo heeft circa 160 inwoners - 1,52 Inw./km² - en ligt in de Comarca Gúdar-Javalambre , in de Spaanse provincie Teruel in Aragón. Omgeven door de prachtige natuur van de Serranía del Maestrazgo.

Zijn geschiedenis

gaat terug tot de tijd van de Iberiërs, maar ook de Romeinen en de Moren waren hier. De Moren was de benaming voor de islamitische bevolking van het middeleeuwse Spanje. De Moren waren voornamelijk Marokkaanse Berbers en Arabieren. In 711 vielen de Moren Spanje binnen onder de leiding van Tarik ibn Zijad. Hierna wisten zij geheel Spanje en het zuiden van Portugal te veroveren. Vanaf ongeveer 800 begint de Reconquista, waarbij de Moren beetje bij beetje teruggedrongen werden. De christelijke vorsten hadden uiteindelijk niet minder dan zeven volle eeuwen nodig om het land – dat de Moren in vier jaar tijd hadden ingenomen – te heroveren.

Puertomingalvo

werd in 1181 door de christenen heroverd, de oprichtingsakte van de stad is in 1202.  

                                                          

 Rondom

het stadje liggen vrij moeilijk te bewerken landerijen, in de zomer is het regelmatig erg droog. Er wordt voornamelijk graan verbouwd. 

Boven de graanvelden

kun je regelmatig de Blauwe en Grauwe kiekendief zien vliegen. En je ziet er ook veel Vale gieren, die soms rakelings over de top van de berg scheren.

Muurgekko (Tarentola mauritanica)

De Muurgekko

zou volgens de boekjes - inclusief staart - maximaal 16 centimeter lang kunnen worden. Misschien hebben ze exemplaren uit een terrarium gemeten want bij mijn huis lopen er toch echt grotere langs de muur. Het lijkt wel of de Gekko meegroeit met de ouderdom van een huis want in oude casitas en ruïnes zag ik nog grotere exemplaren.

De muurgekko’s

hebben allemaal krokodilachtige schubben op de huid; deze zijn sterk gekield en puntig vooral op de staart, flanken en zijkanten van de nek. Verder heeft deze soort een sterk afgeplat lichaam, een verticale pupil en grote kleefkussentjes (lamellae). Meestal is de kleur bruingrijs met dwarsbanden maar er is een bijzonder grote kleuren- en patronenvariatie; van brede banden tot spikkels, en kleuren van grijs tot bruin, maar ook gelig en zwart komen voor.

 

De muurgekko

kan door de kleefkussentjes over elk oppervlak lopen, meestal rent hij over muren en steenhopen op jacht naar voedsel, in droge streken met veel natuurstenen muren, rotsen of klippen waar hij zich tussen verstopt. Het is een nachtdier dat jaagt op insecten en andere kleine ongewervelde. Vijanden zijn slangen, andere hagedissen, uilen en in mindere mate roofvogels, want deze jagen overdag. Een muurgekko kan 7 jaar oud worden, oudere dieren worden tamelijk dik en plomp. Ondanks dat het een nachtdier is zitten er in de zomer altijd wel enkele exemplaren overdag - op een schaduwrijke plek - langs de muur.

Als ik mijn tuin
water geef en de muur wordt per ongeluk nat dan heeft de Muurgekko – ondanks de kleefkussentjes – toch wel moeite met natte muren. Als ik er één zie zitten sproei ik daar dan ook niet. Voorts zijn ze erg gevoelig voor de damp van verf, bij onvoldoende ventilatie vallen ze soms dood of verdoofd naar beneden.

Crisis in Spanje II

Zaten de afgelopen jaren

- tijdens de vakantieperiode - de bars, cafés, restaurants en terrassen afgeladen vol. De afgelopen vakantieperiode ging het er heel wat minder uitbundig aan toe.  

Gratis natuur,

een beetje slenteren en op het strand liggen, een fles water en een zakje chips. Dat was het - voor de meeste - dan zo ongeveer.

Waterhoen (Gallinula chloropus)

Het Waterhoen
is een algemene broedvogel met een opvallend rode snavel met gele punt. Waterhoentjes komen in het grootste deel van Europa voor, maar mijden gebieden boven de Poolcirkel. Het is een typische watervogel die zich thuis voelt tussen de oeverbegroeiing, waarin ze bij gevaar onmiddellijk in wegvluchten. Ze zwemmen schoksgewijs, waarbij het hoofd op en neer gaat. Grote afstanden vliegen ze zelden.

Tijdens het zwemmen 
of lopen is zijn staart omhoog gericht. Het waterhoen broedt in alle vochtige biotopen, als meren, plassen, rivieren, vijvers en sloten, ook in steden en dorpen. Met hun typische moerasvogelpoten kunnen ze over drijvende watervegetatie lopen zonder al te diep weg te zakken.

Zijn voedsel 
bestaat zowel uit plantendelen als verschillende insecten en weekdieren. Maar zoals op bijgaande foto te zien is, versmaden ze ook een aangespoelde vis niet. Het waterhoen zoekt zijn voedsel voornamelijk langs de oevers van het water en loopt daarbij ook over het land, maar verlaat zelden de beschutting van de oeverplanten. In tegenstelling tot de meerkoet duikt het waterhoen, tijdens het zwemmen, maar weinig.

De jongen

zien er in eerste instantie heel anders uit dan hun ouders, ze hebben een rood kopje, wit dons op en om de kop en zwarte pootjes. Het rood en het dons verdwijnen al na 2 weken, de jongen zijn dan eerst bruin aan de bovenkant en bruinwit aan de onderzijde, dan worden ze grijsbruin. Ondertussen beginnen ook de pootjes al te verkleuren.

Pas na een half jaar

zijn ze uiterlijk niet meer van de ouders te onderscheiden. De jongen blijven vrij lang bij de ouders, vaak zo lang dat ze helpen bij het voeren van een volgend nest jongen.

Herrie met de buren

Het Waterhoen is een echte etterbak als het gaat om samenleven, ze zijn erg onverdraagzaam. Om de haverklap is het hommeles met de buren, er hoeft maar iets te gebeuren of ze vliegen elkaar in de haren. En dan gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Maar al te vaak resulteert een dergelijke schermutseling in zichtbare verwondingen. 

Respect

In veel

van die traditionele Spaanse dorpjes zie je de vrouwen aan het einde van de middag op weg gaan naar het kerkhof. Soms is het ver van de dorpskern en een hele wandeling, soms is het in de hitte een hele klim en soms is het langs een moeilijk pad. In Spanje hebben ze respect voor de doden en herdenken ze de overledenen nog vrijwel dagelijks.

Maar soms

is het één en ander moeilijk met elkaar te rijmen. Zo ligt de toegang naar het kerkhof waar de vrouwen van de bovenste foto heen gaan, vol met stukken fineer van de meubelfabriek naast het kerkhof. Je kunt je voorstellen dat er eens een stukje hout wegwaait maar hier liggen zoveel stukken fineer dat het niet anders kan dan dat er alleen maar bijkomt en er nooit een stukje is opgeruimd. Weinig respectvol dus.