Ploetermonument

In het dorpje Mogarraz gelegen in de Sierra de Francia (provincie Salamanca), heeft een plaatselijke middenstander een monument laten maken en voor zijn zaak geplaatst.

Het kunstwerk bestaat uit gereedschappen die vroeger, en soms ook nu nog, werden of worden gebruikt op het land. Dat was ploeteren in de kokende zon of ijzige kou, de rotsige bodem of de keiharde grond.

Het sympathieke van het monument is dat het de naamloze mensen eert die een leven lang de grond hebben bewerkt.

Meteorologische bom

(Uit het nieuws) In Spanje geldt de hoogste alarmfase vanwege zware stormen die dit weekeinde in de kustgebieden zullen woedden. Spaanse meteorologen spraken vrijdag over een “meteorologische bom”. De inwoners is dringend verzocht zoveel mogelijk thuis te blijven en deuren en ramen gesloten te houden. De hevige storm zal gepaard gaan met rukwinden tot 160 kilometer per uur. De storm zal volgens de meteorologische dienst kort aanhouden, maar krachtig zijn.

Zaterdag 10:00 uur. Vanmorgen is hier nog alles rustig, geen wind en enigszins mistig. Bij iedere storm ben ik bang voor de hoge palmboom die voor ons huis staat en die ver boven het dak uitkomt. Bij harde wind staat zijn stam te zwiepen en maakt de kruin een hels kabaal.

                           

12:00 uur, de mist is opgetrokken en er is een zacht briesje gekomen. Van naderend onheil is niets te bespeuren, de zee is vlak en er varen ook, zoals normaal, bootjes.

                          

15:00 uur. Prachtig weer, weinig wind, zonnig en iets over de 20º C.

                                                            

18:00 uur. Op het zes uur nieuws zie ik dat het in Spanje noodweer is. Buiten is er niet veel van te merken en er is nog steeds weinig wind.

Zondag 24:00 uur. De zware storm "Xynthia" die werd verwacht is niet over de Costa-Blanca gekomen, maar heeft in andere delen van Europa aan minstens 50 mensen het leven gekost.

Middellandse Zee, never a dull moment

De Middellandse Zee voor onze deur heeft vele gezichten.

’s Morgens vroeg, als de zon opkomt, is hij meestal kalm.

Als de zon klimt en het is een bewolkte dag, zie je soms lichtbundels op de zee.

Als het stormt en het water beukt tegen de rotsen en stroomt de grotten in, kun je vaak niet slapen van de herrie.

En na een warme dag kan er in korte tijd zeedamp ontstaan.

De Middellandse Zee is ongeveer 3.850 km lang en heeft een gemiddelde breedte van 600 km. De gemiddelde diepte bedraagt iets van 1.430 meter. De totale oppervlakte van de zee is ongeveer 2 miljoen km². Maar qua zeeën is het een klein broertje: de Atlantische Oceaan is meer dan 40 keer groter en gemiddeld drie keer dieper, de Stille Oceaan zelfs 80 keer groter.

Ik begrijp die Van Gogh niet

Ik heb nooit begrepen waarom de 19de eeuwse schilder Vincent van Gogh in Zuid-Frankrijk is blijven hangen.

Van zijn als enige verkochte schilderij 'de rode wijngaard' had hij er hier in de Marina-Alta velen kunnen maken.

De afstand van Arles in Zuid-Frankrijk naar Benissa in de Marina-Alta bedraagt slechts een kleine 900 km. Maar Vincent had het waarschijnlijk te druk met zijn oor en de brieven aan Theo. Jammer, hij zou hier veel inspiratie hebben opgedaan.

Het gekke is dat mensen uit de Marina-Alta wel in de omgekeerde richting gingen. Ze werkten op de rijstvelden van de Albufera bij Valencia en die van Cullera, en gingen door naar de Camargue in Zuid-Frankrijk waar later werd geoogst. Dat was ongelofelijk hard werken, in een altijd natte omgeving, tegen een karig loon.

      

Met hangende pootjes

Met hangende poten patrouilleert de Bruine kiekendief (Circus aeruginosus) laag over de riet en rijstvelden van de Marjal de Pego-Oliva, klaar om toe te slaan.

Minutieus zoekt hij ieder hoekje van zijn territorium af naar prooi, het hele jaar is hij hier te vinden. Zijn voedsel bestaat uit kleine watervogels, muizen, kikkers, mollen en jonge konijnen.

Een volwassen exemplaar is circa 50 centimeter groot, heeft een spanwijdte van 120 cm. en een gewicht tussen de 400 en 800 gram. De Bruine kiekendief is de grootste van de kiekendieven en het mannetje is kleiner dan het vrouwtje.

                             

Het dier vliegt met de voor alle kiekendieven kenmerkende houding : een golvende vliegbeweging, met de vleugels in een ondiepe V-vorm.

                           

Bruine kiekendieven nestelen op de grond of in het riet, er komen nesten voor met wel 8 eieren. Het mannetje is bruin en heeft een grijze vleugelvlek en staart. Ook het vrouwtje is bruin, maar heeft een licht beige kruin en keel.

                          

De Bruine kiekendieven van Noord en Oost Europa trekken voor de overwintering naar het middellandse zeegebied. Hoewel de Bruine kiekendief een typische vogel is van rietvelden en moerassen kunnen ze tijdens de trek ook voorkomen in heel droge streken.

2010 is uitgeroepen tot het jaar van de Bruine Kiekendief.

Costa Rosa

Sommigen denken dat de Costa-Blanca haar naam te danken heeft aan de amandelbloesem, die momenteel weer volop bloeit.

Anderen aan de witte huisjes.

En weer anderen aan de rotskust van lichte steen.

De witte huisjes zijn nog maar van de laatste eeuw en er zijn ook witte huisjes in andere gebieden langs de Middellandse-Zeekust. De amandelbloesem is voor 90% roze en bloeit ook in andere provincies langs de kust, maar wellicht gebruikten ze in de oudheid amandelbomen die uitsluitend witte bloesem gaf.

                          

De meest plausibele verklaring is voor mij toch de rotskust van lichte steen, waar de zon op weerkaatst. Dat is precies wat er gebeurt aan de Costa-Blanca, de zon schijnt er vrijwel de gehele dag recht op, waardoor het vanuit zee een witte kust lijkt. Die kust was er ook ruim voor de amandelbloesem en de witte huisjes.  

                           

Hoe het ook zij, het is ieder jaar weer een feest als de amandelbomen bloeien, al is het dit jaar veel later dan andere jaren.

Klimaatverandering?

Het begint erop te lijken, ik zag een Europese kanarie (Serinus serinus) die de regen ook niet meer zag zitten.

                            

Geen wonder het water komt met bakken uit de hemel, als we niet zo hoog hadden gezeten dan was de tuin ondergelopen. De planten druipen, het zwembad en de vijver lopen over. Van mij mag het voorjaar worden.

Vale Gier

O,o !!! Wat vond ik ze lelijk toen ik ze voor de eerste keer zag.

Maar dat is veranderd, echt mooi vind ik ze nog steeds niet. Maar lelijk kan ik ze ook niet meer noemen. Wat me erg aanspreekt van gieren is dat het niet van die vroege vogels zijn, m.a.w. je hoeft niet voor dag en dauw op te staan om ze te zien. Nee, je kunt eerst koffie drinken en een krantje lezen en dan nog kom je niet te laat. Nadeel is dat de zon dan al behoorlijk fel is en ze in die felle lucht moeilijk te fotograferen zijn.

Pas rond een uur of 10 (afhankelijk van het seizoen), als de zon goed doorkomt en er enige thermiek in de lucht ontstaat, kiezen ze het luchtruim. Voor die tijd zitten ze op de rotsen, zich in de eerste zonnestralen, te verwarmen. Zo nu en dan slaan ze hun machtige vleugels uit om te kijken of er al warme luchtstromingen zijn waarmee ze, zonder al te veel energie te verbruiken, kunnen opstijgen. Met de enorme vleugels legt de gier grote afstanden af, en hoewel de vogels meestal zweven en ze langzaam lijken te vliegen kunnen ze een snelheid bereiken van meer dan 70 kilometer per uur, en honderden kilometers per dag afleggen.

Een volwassen gier is circa 1 meter lang, gemeten van kop tot staart. De vleugelspanwijdte is circa 2,30 tot 2,80 meter, het is hiermee een van de grootste vogels ter wereld. Het gewicht van een volwassen exemplaar bedraagt ongeveer 7 tot meer dan 11 kilo.

De Vale gier (Gyps fulvus) is zandkleurig tot donkerbruin van kleur, de kop en de hals zijn vaalwit, evenals de kraag tussen hals en lichaam. De slagpennen en de staartveren zijn donkerder tot zwart. Jonge exemplaren hebben een bruine kraag en zijn donkerder van kleur. De vleugels zijn lang en breed, de vleugelpennen doen in vlucht enigszins denken aan vingers. De poten zijn relatief kort.

De Vale gier komt voor in Zuidoost-Azië, delen van noordelijk Afrika, het Arabisch Schiereiland en zuidelijk Europa. In Europa komt de soort vrij algemeen voor in Spanje, onder andere in de Pyreneeën, Monfragüe en Cabañeros. In Portugal en Frankrijk zijn eveneens enkele populaties, maar beduidend kleiner dan die van Spanje. In de provincie Alicante kun je hem vinden in de Sierra de Mariola. Zijn habitat bestaat uit bergachtige gebieden in kale, dorre streken zonder veel bomen, de gier rust en broedt langs steile rotsen.

De Vale gier behoort tot de roofvogels maar is een aaseter die al vliegend zoekt naar karkassen van dieren als schapen. Deze worden opgespoord met het uitstekende gezichtsvermogen. Met name de zachtere delen worden gegeten, zoals de spieren en de ingewanden. Met zijn dunbevederde lange nek kan de gier zijn kop relatief ver in een kadaver steken zonder dat veren beschadigen of vuil worden. Vale gieren foerageren in groepen, waarbij de dieren elkaar goed in de gaten houden. Als één gier voedsel vindt, vliegt de rest mee naar beneden. Op zijn zoektocht naar voedsel vliegt de Vale Gier gemiddeld 8 uur per dag.

Tijdens de maaltijd worden door de dominantste gier luid sissende geluiden gemaakt, de andere gieren reageren hierop met grommende geluiden. De gier kan zelf overigens geen kadavers openscheuren, en moet bij een 'vers' kadaver wachten op andere dieren, zoals de Monniksgier, die het karkas aanvreten. Zoals wel meer aaseters valt de Vale gier zo af en toe ook levende schapen aan, dit betreft meestal sterk verzwakte of heel jonge exemplaren. Ook de placenta's van pasgeboren dieren en door jagers afgeschoten wild worden door de gieren als ze de kans krijgen direct belaagd.

Doordat in zuidelijk Europa sinds januari 2007 veehouders ingevolge EU-richtlijnen geen karkassen meer mogen laten liggen op hun landerijen (in verband met de gekke-koeienziekte) heeft de gier meer moeite om voedsel te vinden zodat vaker levende dieren worden aangevallen, echter nooit gezonde exemplaren. Een ander gevolg hiervan is dat de vogel verder trekt op zoek naar voedsel, waardoor de soort ook in noordelijker streken is gesignaleerd, dit is de reden dat de vogel tot in Nederland en België voorkomt als dwaalgast.

De Vale gier legt in de regel maar één ei per jaar, het ei wordt door beide ouders uitgebroed en het jong blijft tot een half jaar in het nest. Een broedpaar is monogaam en blijft het hele leven bij elkaar.

De Vale gier gebruikt voor het maken van zijn nest o.a. pijnboom-takken.

De Vale gier is een sociale soort; de vogel broedt in kolonies en zoekt voedsel in groepen. De nesten liggen minstens twee meter van elkaar en worden door de ouders fel verdedigd. Het duurt 7 of 8 jaar voordat de jongen volwassen zijn en zelf paren.

In gevangenschap kan de Vale gier een leeftijd bereiken tot 40 jaar.

Celeste

Hans, Estelle, Iris, Shady, Tijmen en Sterre van harte gefeliciteerd met jullie dochter en zusje.

Daniël, Lydia, Lieveke en Veerle gefeliciteerd met jullie spiksplinter nieuwe nichtje.

Spanje 40 jaar geleden

Het is alweer 40 jaar geleden dat ik voor het eerst in Spanje kwam.

Het Spanje van 40 jaar geleden was heel anders dan het huidige, het belangrijkste vervoermiddel wat ze in de dorpen en op het platteland hadden was de ezel of het muildier. Gek trouwens als je in Spanje het platteland zegt het is haast nergens plat, Spanje is één van bergachtigste landen van europa.

Op de hellingen en op de velden werd dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de ezel. Maar niet alleen door de boer, ook de bakker, wijnhandelaar, olieman, het leger en vele anderen gebruikten deze kleine, weinig eisende krachtpatser.

Er reden toen nauwelijks auto’s, de grote steden daargelaten, de wegen en dorpen lagen bezaaid met uitwerpselen en de vogels maakten daar dankbaar gebruik van, net zoals de vliegen.

Alleen de hoofdstraat in het dorp was meestal geasfalteerd, de zijstraten niet. Dat was ook beter voor de hoefdieren, het voorkwam uitglijden. In wat nu een grote plaats is, Torrevieja (ca. 100.000 inw.) in Alicante, was het tot 25 jaar geleden niet anders.

De ezel stond thuis, een grote deur gaf toegang tot de woning en de ezel of het muildier ging door de kamer en de keuken naar de buitenplaats. Daar stonden ze onder een gedeeltelijke overkapping. Deze werd ook gebruikt door de vogels, die op hun beurt weer werden gebruikt door de bewoners voor de paella.

Tot voor enkele jaren reed nog een oud boertje met zijn ezeltje van Benissa naar zijn landje in Benimarco. Voor de rest zie je ze nauwelijks meer aan de Costa-Blanca. In de armere meer geïsoleerde gebieden zoals Zamora, Ciudad Real, Extremadura en langs de Portugese grens zie je ze nog wel. Een tehuis voor gepensioneerde ezels ben ik in Spanje nog nergens tegengekomen terwijl het land veel aan dit dier heeft te danken.

Het voordeel van gedomesticeerde ezels ten opzichte van paarden is dat zij kleiner zijn, beter bestand zijn tegen extreme omstandigheden en makkelijker te hanteren en te voeden zijn.

De reputatie van ezels dat zij eigenzinnige dieren zijn, heeft vooral te maken met hun intelligentie en voorzichtigheid. Ze zijn moeilijk te porren als men ze bijvoorbeeld met gevaar voor hun leven iets wil laten doen. Is eenmaal hun vertrouwen gewonnen, dan zijn ze dankbaar en prettig gezelschap.

Een kruising tussen ezelhengst en paardenmerrie wordt muildier genoemd, die tussen ezelin en paardenhengst heet een muilezel. Alle mannelijke nakomelingen tussen deze kruisingen zijn onvruchtbaar.

Afgelopen oktober is in Hollywood een ezel overleden en hoewel u het dier waarschijnlijk niet persoonlijk kende, gaat het zonder twijfel om één van de bekendste ezels ter wereld. Napoleon werkte 25 jaar in de filmindustrie en stond op de set met ondermeer Richard Gere.

De ezel raakte zwaargewond toen hij werd aangereden door een auto. Het dier overleefde de aanrijding niet, de chauffeur van de auto was ongedeerd. De ezel stierf op 27-jarige leeftijd