Vos (Vulpes vulpes)

Ik had die dag 

al verschillende keren een Vos (Vulpes vulpes) gezien. Zodra ze me zagen renden ze naar de bosrand, bleven vlak voor de bosrand naar me kijken en verdwenen dan in het bos.

's Avonds kon ik geen camping vinden, 

dat is trouwens zo wie zo een probleem in grote delen van het Spaanse binnenland. Ik besloot daarom om de camper op een parkeerterrein te parkeren en daar te overnachten.

Toen ik een beetje in mezelf mompelend 

de raambedekking uit de auto haalde zag ik ineens vanuit mijn ooghoeken een hondje achter me staan, tenminste dat dacht ik. Toen ik me omdraaide bleek het een vosje te zijn. Nu heb ik wel eens gelezen over hondsdolheid bij vossen en ze schijnen ook voor de mens gevaarlijke wormen te hebben, ik besloot daarom even de vos uit de boom te kijken.

Zittend in de cabine 

zag ik het vosje parmantig naar binnen blijven kijken en bleek het diertje totaal niet schuw. Ik vermande dan ook mijn angst om in mijn been te worden gebeten en opende deur. Er was nog wat brood en salami, maar het brood hoefde hij niet en van de salami vond hij dat het veel te weinig was. Ik had echter ook nog wat rauwe eieren in het koelkastje en dat bleek een schot in de roos. Ik kon dat ei natuurlijk niet naar hem toegooien dan zou het uit elkaar spatten maar legde het op de treeplank. Net zo likkebaardend als onze teckels griste hij het ei met zijn bek, zonder het te kraken, van de treeplank en verdween als een speer uit het zicht.

Maar niet voor lang, 

binnen no-time verscheen hij weer en na nog een ei en wat melk (waarvan hij net zo’n liefhebber bleek als ik vroeger van bier) begon hij zich zo thuis te voelen dat ik de deur moest sluiten want anders was hij naar binnen gesprongen. Ik vond het een leuke ontmoeting maar het meest frappante vond ik achteraf dat je vrijwel niets aan dat vosje kon aflezen. Behalve het likkenbaarden, gromde hij niet, blafte niet, kwispelde niet en dank je wel zij hij ook niet.

Triest, dat in een nog niet zo heel ver verleden deze vosjes om de schouders van vele dames hingen. Op de plaats van zijn fonkelende ogen zat dan een stukje glas, als kunstoog met een ijzerdraadje in het bont gedrukt.