Net een patatje, maar dan heel anders

Ze zitten in ouderwets puntzakje,

gemaakt van gerold velletje vetvrij papier. De eerste keer dat ik een dergelijk soort patatkraam (Churreria) zag, kreeg ik een onweerstaanbare trek in een heerlijk zakje patat. Ik vond het wel vreemd dat ik geen pot mayonaise maar een kom chocolade zag staan. En ik nergens de tekst "patates frites" maar wel die met "churros" tegenkwam, maar ik was er zo van overtuigd dat het patat was dat ik een zakje bestelde.

Maar wat een tegenvaller,

de churros smaakt niet naar een heerlijk gezouten patatje maar naar een soort donut. Het viel me zo tegen dat ik ze later nooit meer besteld heb.

Maar onlangs

zag ik weer eens een churreria staan en het viel me op dat toch heel wat niet-Spanjaarden ze lekker blijken te vinden.

Maar het viel

me ook op dat het net lijkt of de Spaanse mevrouw van de churreria zelf niet goed begrijpt waarom die buitenlanders de churros lekker vinden.

Churros,

is een snack die oorspronkelijk uit Spanje komt.

Gemaakt van gefrituurd tarwedeeg maar soms ook wel van aardappeldeeg. Ze zijn behalve in Spanje ook populair in Latijns-Amerika, Frankrijk, Portugal, Marokko, de Verenigde Staten, Australië, en de Spaanssprekende Caribische eilanden. Er zijn twee soorten churros in Spanje. De ene is dun (en soms geknoopt) en de andere is lang en dik (porra).

Je kunt er op wachten

De lucht is mooi blauw en het zonnetje schijnt maar er staat een harde gure wind en het is maar een graad of negen.

Je kunt er op wachten, waarom moeten die amandelbomen toch midden in de winter gaan bloeien? De wind geselt de takken van de boom en verfromfraaid de pas uitgekomen bloesem.

De storm huilt door de takken maar de bloesem is nog vers en valt nog niet als een wit en roze sneeuwdeken op de aarde er onder. 

Het lijkt een idyllisch plaatje maar het gaat steeds harder waaien. Links zie je de 328 meter hoge Peñon de Ifach, daar ligt de haven van Calpe, ik besluit er heen te rijden.

In de haven is geen activiteit, de vissersschepen zijn binnengebleven. Je hoort het getik van het tuig tegen de aluminium masten. Een scheepje staat te dansen tegen de kade.  

Buiten het havenhoofd gaat het harder te keer. 

Als ik thuis kom ligt de Bougainville van de muur en zijn er verschillende takken van de bomen gewaaid. Morgen hebben we weer wat te doen, ik begon me al zorgen te maken.

Aan de overkant ligt Afrika

In de zomer

als het al vroeg licht is, kun je er tegen de tijd dat ik mijn ogen open heb nauwelijks tegen inkijken. De Middellandse Zee staat dan te schitteren in het felle zonlicht en de horizon is alleen te zien als je met je rug naar de zee gaat staan en kijkt naar de weerkaatsing van zijn beeld in het glas van de terrasdeur. Maandenlang ziet de zee er dan dagelijks vrijwel hetzelfde uit, trillend van de warmte, fel en hard verlicht.

Maar in de winter

als er bewolking boven de horizon hangt dan veranderen de kleuren en het licht van dag tot dag en van minuut tot minuut.

Lichtstralen

vallen over het water in lichte banen. Het ene moment is de zee hel verlicht, het andere moment angstaanjagend donker. 

Middellandse Zee, 

aan de overkant ligt Afrika.

Wilde eend verstijfd van Angst?

Geruime tijd geleden

zag ik in de Marjal de Pego-Oliva een Wilde eend (Anas platyrhynchos) die zich merkwaardig gedroeg. Op een modderkluit niet ver van de kant bleef de eend stokstijf en bewegingloos staan. Doordat hij zo stil stond had ik het dier ook niet meteen in de gaten, pas toen ik naar de waterkant liep kwam ik oog in oog te staan. Op handgeklap reageerde hij niet, hij deed net alsof hij er niet was. Pas toen ik wegliep kwam hij in beweging en verdween zwemmend zonder enig geluid te maken.

Ik was

heel het voorval al lang vergeten totdat ik onlangs een zelfde ervaring had. Twee eenden in de sloot hielden zich doodstil toen ik onverwacht langs de waterkant verscheen. Ze maakten geen geluid zelfs hun ogen draaiden niet en ook hier verdwenen ze pas nadat ik was vertrokken. Ik heb er vogelboeken op nageplozen en op internet gekeken maar ik kan er niets over vinden. Het vervelende is dat ik het ook niet kan bewijzen want op een foto staat een eend altijd stil en filmen doe ik niet.

Een vliegende eend

staat op een foto ook stil maar toch weet je 100% zeker dat ze vliegt. Nu heb ik twee problemen 1- Hoe komt het dat die eenden zich niet verroeren en 2- Hoe je:- het zich stilhouden op een foto kunt weergeven. 

Moedig Wild zwijn doet aan bergbeklimmen

In een bocht van het pad,

hoog in de Pyreneeën, sta ik ineens oog in oog met een Wild zwijn. Het is een jong dier, eigenlijk een frisling nog, soortgenoten zijn er niet te ontdekken. Ze negeert me en doet alsof ze me niet ziet. Het dier probeert met geweld een steile rotsachtige helling te beklimmen.

Maar één stap

omhoog betekent drie stappen omlaag. Stappen? Het is meer glijden wat ze doet.

Ze maakt

stevige uitglijders en ik ben bang dat ze haar poten breekt, maar ze geeft geen kick en gaat onverdroten verder.

Op een gegeven moment

kan ze het evenwicht niet meer houden en valt ze enkele meters omlaag, gelukkig is ze niet gewond. Ik besluit wat meer afstand te nemen en verder weg te gaan staan.

Na een tijdje

zie ik dat ze een ander pad naar boven heeft gevonden, waarlangs ze wel omhoog komt.

Als ze eindelijk boven is

kijkt ze voor het eerst mijn kant uit. Triomfantelijk dat wel.

Het Wild zwijn 
of Everzwijn (Sus scrofa), is het meest voorkomende lid van de familie der varkens (Suidae), en komt tegenwoordig over de hele wereld voor. Het is de wilde voorouder van het gedomesticeerde varken. In het noorden van Europa worden zwijnen zwaarder dan in het zuiden. Het lichaamsgewicht is ook afhankelijk van de leefomstandigheden, in goede omstandigheden kan het gewicht in korte tijd verdubbelen.

80% van de Wilde zwijnen wordt jaarlijks gedood.

Het begon vannacht te regenen

Ik hoorde

de regen op de dakpannen kletteren, dat was onverwacht want het was tot nu toe stralend weer. Maar toen ik vanmorgen de luiken opende was er toch maar een enkele wolk boven zee te zien. In de loop van de morgen echter kwamen er uit het binnenland steeds meer wolken aandrijven en werd het een sombere dag.

Op Nieuwjaarsdag

was het prachtig weer met veel mensen en nog meer honden op het strand. Ik zag een stevige mevrouw met tien honden die alle kanten uitrenden, met veel moeite kon ik er zes – tezamen met de mevrouw - op de foto krijgen. 

In de middag

langs de Marjal de Pego-Oliva gegaan maar daar waren de meeste paden weer eens afgezet voor de jagers. Overal hulzen en een vertrapt bord dat er afgelopen 22 december een zwijnenjacht was. Nauwelijks vogels te zien, uitgemoord door - of op de vlucht voor - mannen en vrouwen met groene petjes. Egoïsten die de vogels en dieren als hun persoonlijk eigendom beschouwen en aan hun riem hangen of in een tas proppen. Die gedode zwijnen of herten als statussymbool aan de bumper van de SUV binden en die dan pontificaal midden in het dorp voor het café parkeren. Die lui beginnen me steeds meer de strot uit te hangen, een ''gewijde jager'' ben ik nog maar zelden tegengekomen. Wel ingeschoten ramen en doorboorde verkeersborden als er toevallig geen vogeltje voorhanden was. 

De Kleine zilverreiger

(Egretta garzetta) is aan water gebonden en kan moeilijk de bergen invluchten, dus die waren nog aanwezig. Op deze vogels jagen ze normaal gesproken niet maar als er niets anders voorhanden is om op te schieten dan is deze witte vogel wel heel verleidelijk.

De Roodborsttapuit

(Saxicola rubicola) is de eerste zangvogel dat ik voor mijn lens kreeg in 2.013. Het is een grappig niet erg schuw - circa 12 centimeter groot - vogeltje wat steeds naar zijn vaste uitkijkpost terugvliegt. Alleen hij heeft er niet één maar meerdere, je moet dus een tijdje wachten voordat hij weer op zijn stekje terugkomt. 

Roodborsttapuiten

eten insecten. Door hun gewoonte om vanaf een uitkijkpost de omgeving af te speuren lopen ze het risico gegrepen te worden door roofvogels.