And the winner is …..

In het half ondergelopen rijstveld staat een groep Kleine zilverreigers (Egretta garzetta), met schokkende bewegingen woelen ze met hun grote gele tenen de bodem om. Op zoek naar kleine visjes maar vooral naar rivierkreeftjes die in ruime mate aanwezig zijn. Regelmatig hebben ze beet maar tijd om de prooi rustig naar binnen werken hebben ze niet want op strategische plaatsen van het veld houden zich Kokmeeuwen (Chroicocephalus ridibundus) op. Die, zodra ze zien dat de kleine zilverreiger een prooi heeft gevangen, onmiddellijk aan komen vliegen en de reiger beginnen te belagen. 

Luid schreeuwend en vanaf alle kanten duiken ze op de reiger met het doel om de prooi van de reiger te bemachtigen. 

Zelf de rivierkreeft vangen lukt de kokmeeuwen niet goed want de kreeftjes houden zich bewegingloos schuil in de modder. De kokmeeuwen weten dus niet precies de plek waar ze zitten. De reiger heeft een uitstekende techniek ontwikkeld door met zijn tenen schokkende bewegingen te maken en zodra er zich iets onder zijn poot beweegt toe te slaan. De techniek van het afpakken van de reiger door de kokmeeuw, is veel herrie maken en van onder en van boven opduiken zodat de reiger van de zenuwen de kreeft laat vallen en de meeuw hem onmiddellijk kan opvissen.   

En dan hoeft hij er alleen nog maar mee weg te vliegen, de reiger verslagen achterlatend. 

Vogelen in Moraira

Dit is het platje de l’Ampolla, het strand van Moraira veertien dagen geleden. Het was tijdens de koudegolf die grote delen van Europa teisterde en die ook aan de Costa-Blanca de temperaturen sterk deed dalen. Met zo nu en dan zelfs een nachtvorstje direct aan de Middellandse zeekust.  

Vlak achter het strandje ligt een klein riviertje, wat vroeger vrijelijk naar zee stroomde maar wat tegenwoordig is ingedamd en nu geleid naar zee stroomt. Het riviertje grenst niet alleen aan het strand maar ook aan een park met kinderspeelplaatsen en aan een drukbereden weg, al met al erg veel rumoer dus. Temeer daar er regelmatig feesten op het strand zijn, met luide muziek en er ook vuurwerk wordt afgestoken. Wie schets dan ook mijn verbazing dat ik er een Woudaap aantrof - één van de kleinste Europese reigersoorten - nauwelijks groter dan een duif. Dat is tweemaal merkwaardig omdat hij om deze tijd nog in Afrika hoort te zitten en omdat hij verstoringsgevoelig is.

  

Woudapen (Ixobrychus minutus) zijn kleine moerasvogels die solitair leven in dichte moerasvegetaties en zich voedt zich met kleine visjes, amfibieën en insecten. Ze broeden in rietkragen en ruigtes met wilgen en biezen, en zijn daarin moeilijk waar te nemen. De wintermaanden worden doorgebracht in tropisch Afrika. Woudapen leiden een zeer verborgen leven. Een ontmoeting met een woudaap is dan ook een zeldzame aangelegenheid. 

De Woudaap is in 2004 als ernstig bedreigd op de Nederlandse rode lijst gezet en staat ook als zodanig op de Vlaamse rode lijst. Internationaal staat de woudaap nog steeds als niet bedreigd op de IUCN rode lijst, maar valt wel onder het internationale natuurbeschermingsverdrag over bedreigde trekvogels. Maar er zitten nog meer pareltjes in dit piepkleine rumoerige gebied langs het strand. 

Zo zitten er ijsvogels die veel minder schuw zijn dan normaal, ze zijn waarschijnlijk gewend geraakt aan de wandelaars en de badgasten. Dat valt me ook altijd op als ik in Nederland kom, in een dicht bevolkt gebied zijn vogels altijd veel makelijker waar te nemen en veel minder schuw. Terwijl ik in Spanje, Portugal en Frankrijk in prachtige uitgestrekte natuurgebieden ben geweest waar je werkelijk geen mens zag maar waar geen vogel zich liet zien, terwijl je ze wel hoorde. Knap frustrerend vind ik dat altijd, wel horen niet zien. Ook frustrerend aan het vogelen is dat als je in de auto zit en je een prachtig vogeltje ziet, je heel voorzichtig je camera pakt en zachtjes het raam opendraait, probeert scherp te stellen op het nog steeds poserende vogeltje, je afdrukt en dan ziet dat je nog net de pootjes op de foto hebt staan. Vogels kunnen soms behoorlijk nieuwsgierig zijn en wachten tot het laatste moment om weg te vliegen, helaas toch nog te snel voor de camera. Vaak kun je dan blijven wachten tot je een ons weegt maar de vogel is gevlogen en laat zich niet meer zien. Heel, heel erg frustrerend is dat ik onlangs 300 kilometer heb gereden, een dag in een ijs en ijskoude schuilhut heb gezeten om een ijsvogeltje te fotograferen en ze, zonder het te weten, vlak bij me om de hoek zitten te poseren. Foute hobby maar wel erg leuk.  

Bij een IJsvogel (Alcedo atthis) kun je vrij eenvoudig zien of het een mannetje of een vrouwtje is. De mannetjes zijn van de vrouwtjes te onderscheiden aan de kleur van de basis van de ondersnavel, die bij het vrouwtje dofrood is en bij het mannetje net zo zwart als de bovensnavel. 

Bij het riviertje zit natuurlijk ook de Witte kwikstaart (Motacilla alba) een leuk, vrolijk, altijd bedrijvig vogeltje die je werkelijk overal kunt tegenkomen. Ze rennen vaak over de weg en vliegen pas op het allerlaatste moment op voor de aanstormende auto’s.    

Roze gloed over de provincie Alicante

Nee, maakt u zich niet ongerust er zijn geen gevaarlijke stoffen ontsnapt bij de één of andere fabriek en ik heb ook geen Israëlisch en Iraniërs in de buurt gezien. Het zijn de bloeiende amandelbomen die een roze gloed over de hellingen en dalen van de provincie Alicante leggen. Als André Kuipers even tijd heeft en het niet bewolkt is moet hij het vanuit de ruimte kunnen zien. Wij, de bewoners van de provincie Alicante zien het ieder jaar. Meestal de eerste bloesem - langs de kust - in januari en de laatste – diep in het binnenland - in maart. 

Dit jaar was de eerste amandelbloesem (Flor de Almendro) al heel vroeg vanwege de milde winter maar de afgelopen twee weken hebben we veel kou uit het noorden gehad en is de bloei een beetje in de war geraakt. Op zuidelijke hellingen en beschutte plaatsen staan de amandelbomen volop in bloei, op noordelijke hellingen en onbeschutte plaatsen is er nog nauwelijks iets te zien. Jammer is, dat er steeds meer amandelbomen worden gerooid omdat andere producten dan amandelen profijtelijker zijn voor de teler. Minder amandelbomen geven ook minder bloesem, maar gelukkig zijn er nog duizenden bomen overgebleven. 

Kleine dorpjes - waar normaal nauwelijks passanten komen – zien nu hele volkstammen langs de akkers trekken. Een gelegenheid om iets te drinken is er meestal niet, want omdat er toch nooit iemand kwam zijn die zaakjes al lang opgedoekt. Niet typisch Spaans eigenlijk, want ik kan me de tijd nog goed heugen dat er in ieder dorp met 5 huizen er wel een paar bars waren.

Normaal werd de “Ronde van Valencia” (Volta a la Comunitat Valenciana) altijd in de laatste week van Februari verreden en een groot gedeelte van het parcours ging langs de bloeiende amandelbomen en de slaperige dorpjes. 

De ronde is echter voor de laatste maal in 2008 gehouden en ik lees nergens dat hij dit jaar weer verreden zal worden. De ronde kende enkele grote winnaars zoals Rik Van Looy in 1959, Eddy Merckx 10 jaar later, Bernard Hinault in 1986, Stephen Roche 1987 en Alex Zülle in 1995, 2001 en 2002. Hopelijk wordt de ronde in de toekomst weer verreden want het zou leuk zijn om al die duizenden foto’s van wielrenners tussen de zonnebloemen eens af te wisselen met die van amandelbloesem. 

Zelf heb ik er in 2006 een foto van gemaakt – winnaar van de ronde de Spanjaard, Antonio Colom – maar dat moet veel en veel beter kunnen. 

Pendelende Kraanvogels

De zwarte roodstaart die op ons overdekte terras overnacht is een goede voorspeller gebleken, want de winter heeft aan de Costa-Blanca toch nog toegeslagen. De verwachting voor de komende week is nog meer kou en vanaf morgen zelfs nachtvorst langs de Middellandse zeekust. 

In de rest van Europa is het nog veel kouder en dat heeft tot gevolg dat veel vogels - zoals de kraanvogels – waarvan een deel al was vertrokken naar het noorden, weer terug komen naar het nu niet zo warme zuiden. Weer honderden kilometers vliegen onder vaak barre en risicovolle omstandigheden.

De kraanvogels uit het Drentse Fochteloërveen, zijn al weer terug in Nederland en hebben zelfs al gebaltst. Of ze blijven of dat ze toch weer vertrekken kun je volgen op het laatste nieuws van  de Werkgroep Kraanvogel. 

Nieuws over de trekroutes kun je vinden op de pagina van de Werkgroep European Crane Je kunt de overnachtingplaatsen op de interactieve kaart aanklikken en zien hoeveel vogels er op een bepaalde datum op een bepaalde plaats aanwezig waren. Zo waren er op 24 februari 2011, 114.105 kraanvogels in het Spaanse Gallocanta in de provincie Zaragoza, een nieuw record voor deze plaats. De aantallen van het overwinteringseizoen 2011-2012 in Gallocanta zijn - tot nu toe - beduidend minder.

In Extremadura zijn de aantallen van het seizoen 2010-2011 en 2011-2012 gelijk, ongeveer 35.000 vogels. Maar in Extremadura lijken ze me veel moeilijker te tellen dan in Gallocanta waar ze allemaal samen komen in de Lagune en dus vrij makkelijk te tellen zijn. Terwijl ze in Extremadura over een veel groter gebied verspreidt zitten en er ook een gedeelte in de aangrenzende provincie Ciudad Real van de Comunidad Castilla-La Mancha verblijft.

Dat het verblijf van die duizenden kraanvogels ook tot conflicten leidt, kun je lezen in een artikel van de Belgische Knack, waarin boeren zich beklagen over de grote aantallen kraanvogels en de vele bezoekers die dat aantrekt.

Soms gaan de kraanvogels ook zelf een conflictje niet uit de weg. 

Hoewel ik me kan voorstellen dat niet iedere boer blij is met zoveel kraanvogels en de duizenden toeristen die er op af komen, laat men deze vogel hopelijk nog lang ongemoeid.

Want wat is er mooier dan een groep kraanvogels tegen de avondlucht. 

Bericht van Vogelbescherming Nederland

In het oosten van Nederland werden op 31 januari honderden overtrekkende kraanvogels gezien, afkomstig uit Duitsland. Zij trekken weg naar Frankrijk en wellicht nog verder, naar Spanje. Zo’n 15.000 kraanvogels proberen het de laatste jaren ‘s winters zo lang mogelijk uit te houden in Duitsland, maar de sneeuwbedekking daar maakt het de kraanvogels onmogelijk om nu nog voedsel te vinden.