Meeuwen weer Heer en Meester

Verdwenen zijn de toeristen en de dagjesmensen, de stranden zijn weer leeg. Maar niet helemaal, de meeuwen hebben er bezit van genomen.

Met tientallen zitten ze op het zand, ze hoeven niet meer bang te zijn voor een laag overvliegende bal of een op hol geslagen vlieger, het geschreeuw of de gegraven kuilen.

Er duiken geen mensen meer op uit het water, ze hebben het strand weer voor zich alleen en kunnen rustig foerageren langs de vloedlijn.

En ook op de rotsen achter het strand zijn geen klauterende mensen meer te bekennen. De Meeuwen zijn weer heer en meester, volgens mij wordt het winter.

Twee Bomen

Op het Playa de Torres  van Villajoyosa – een buurgemeente van Benidorm – staan 2 bomen op het strand, het zijn nog bomen uit de tijd dat er nauwelijks toerisme was. Ze zijn gesnoeid door stormen en overspoeld door het zoute water, waar ze ook met hun wortels in staan. Tientallen mensen hebben hun badpak er in te drogen gehangen, tientallen mensen ook hebben in hun schaduw gezeten. Kinderen zijn erin geklommen, hebben takken afgebroken en in de stammen gekerfd. En toch staan ze er nog, gehavend maar o zo mooi.

Zwarte Ooievaar - Black Stork

De Zwarte ooievaar (Ciconia nigra)

is in tegenstelling tot de gewone Ooievaar een vrij schuwe vogel die zich, behalve tijdens de trek, zelden buiten het bos of het moeras laat zien. In de vlucht is hij net zo meesterlijk als de Ooievaar, maar vormt zelden grote groepen.

De Zwarte ooievaar 

is een grote vogel met een lengte van 100 tot 120 cm., een spanwijdte van 180 tot 220 cm., en een gewicht tussen de 2,5 en 4,5 kg. De Zwarte ooievaar onderscheidt zich van de gewone Ooievaar door het grotendeels zwarte verenkleed, de rode poten en snavel en de roodomrande ogen. Net als de Ooievaar roept de Zwarte ooievaar zelden.

De Zwarte ooievaar bouwt een groot, goed verborgen, nest van takken in een boom of op een rotsrichel. Hij broedt niet op gebouwen, zoals de Ooievaar. Het legsel bestaat uit 3 tot 5 eieren en jongen vliegen na 35 dagen uit. Doordat ieder jaar het zelfde nest wordt gebruikt kan dit in de loop van de jaren erg groot worden.

Het broedgebied bevindt zich in de uitgestrekte bos- en moerasgebieden van met name Oost-Europa. Maar ook in Spanje en Portugal zijn broedkolonies, veel van deze Zwarte ooievaars blijven ook tijdens de winter op het Iberisch schiereiland.

De juveniele vogels 

hebben nog niet de roodgekleurde snavel en poten zoals de adulte vogels en zijn in plaats van zwart, vaalbruin. Ook hebben ze nog weinig glansveren en door hun onervarenheid zijn ze vaak minder schuw. 

Het voedsel 

bestaat voornamelijk uit vis maar ook eten ze amfibieën en kleine zoogdieren, die gevangen worden in vochtige weiden, moerassen of ondiep water.

De soort komt voor van Europa tot Zuid-Afrika. In de Belgische Ardennen is de Zwarte ooievaar een broedvogel. Nederland ligt aan de noordwestelijke rand van het natuurlijk verspreidingsgebied en heeft in het verleden Zwarte ooievaars gehad. Door het verlies van ooibossen langs de rivieren is daar echter een eind aangekomen. Thans is de Zwarte ooievaar in Nederland geen broedvogel meer, maar in het rivierengebied is hij nog wel een schaarse maar regelmatige gast, die bovendien steeds vaker wordt  waargenomen. 

 

Men hoopt dat door natuurontwikkeling in projecten als de Gelderse poort een geschikt biotoop ontstaat. Omdat de Zwarte ooievaar met name in Polen, bijvoorbeeld in de nationale parken van de Biebrza en Bialowieza in aantal toeneemt, is er een kans dat deze soort in Nederland als broedvogel zal terugkeren.

Zwarte ooievaars zijn trekvogels die grote afstanden kunnen afleggen. In Zuid-Afrika worden zij vaak tezamen met de wat kleinere, ook grotendeels zwarte, Abdims ooievaar aangetroffen.

Tijdens de trek 

kan worden waargenomen dat hij in spiralen hoogte wint om bergketens te passeren, zoals de Pyreneeën, als hij op weg is naar het zuiden of het noorden.

Juli in November

Het was ruim boven de 20º Celsius toen ik deze middag in november langs het beeld van Julio José Iglesias de la Cueva - de bestverkopende Spaanse artiest - in het park “De la Aigüera” in Benidorm liep. Het beeld staat in een plantsoen gelegen aan de plek waar zijn carrière begon. In 1968 won hij hier het Benidorm Song Festival met zijn zelf geschreven liedje "La Vida Sigue Igual", en kreeg daardoor een contract bij het onafhankelijke label, Discos Columbia.

Met meer dan 300 miljoen verkochte albums en ruim 2600 gouden en platina platen is Julio Iglesias één van de meest populaire artiesten ter wereld. Een bijzonder succesvol zanger van wie elke 30 seconden ergens ter wereld wel een liedje op de radio wordt gedraaid. Ze zijn er in Benidorm dan ook nog steeds trots op dat het hier allemaal begon en het stadsbestuur heeft niet nagelaten om deze, nog in leven zijnde, artiest reeds in Juli 1995 met een standbeeld te eren.

In het park vinden nog steeds muziekvoorstellingen plaats, er spelen kinderen en het is in gebruik als wandelpad om snel van het ene naar het andere gedeelte van Benidorm te gaan.

En natuurlijk is het ook in gebruik bij de oudjes, waar Benidorm zo bekend om is. Keurige oudjes trouwens, beslist niet van het kaliber “Benidorm Bastards” die Nederland onveilig maken.  

The United Colors of Vall de Pop

Misschien zou het geen verkeerd idee zijn voor de ontwerpers van een niet nader te noemen Italiaans modebedrijf, om eens een kijkje te nemen in de “Vall de Pop”, ook wel de Jalón vallei genoemd. Het kan haast niet anders of zij doen nieuwe inspiratie op door de herfstkleuren die momenteel in de Vall de Pop te zien zijn. De Vall de Pop, waarvan Jalón het centrum is, ligt iets in het binnenland van de Costa-Blanca en omvat negen dorpen. De Spaanse schrijver Gabriel Miro omschreef de Vall de Pop als het paradijs tussen de bergen, maar dat kwam misschien mede door de wijn waar de Vall de Pop om bekend is.

Storm in een glas water

Ik wilde vanmiddag wat herfstfoto’s maken en aangezien je aan de kust nauwelijks loofbomen in herfsttooi tegenkomt - maar wel de altijd groene pijnbomen - besloot ik naar Vall de Laguart te rijden, waar veel kersen en vijgenbomen staan.

Ik had nog maar nauwelijks de eerste bomen en struiken in herfsttooi ontdekt toen er een dreigende donkere laaghangende bewolking aan kwam zetten.

Daar komt noodweer aan, dacht ik bij mezelf, want ik had zelden een zo snel opkomende donkere lucht gezien en de bergen kleurden ook al zwart. Alleen boven de zee was het nog onbewolkt. 

Het werd zo donker dat ik zelfs een probleem met de belichting van de foto’s begon te krijgen. Vlug richting huis want zo meteen gaan de sluizen open en ik moet proberen voor het noodweer thuis te zijn. 

Onderweg naar huis werd het steeds donkerder maar er viel geen druppel regen en aan de kust was het weer volkomen normaal. Het bleek een storm in een glas water.