Marais Poitevin II, Flora & Fauna

Wie de wereld van water en planten van het Marais Poitevin betreedt, komt terecht in een reusachtig doolhof van water en land.

Het Marais Poitevin, is zeer rijk aan flora en fauna. Het moeras heeft vele micromilieus waarin veel plantensoorten kunnen gedijen waaronder waterplanten, oeverplanten en weideplanten. Dichter bij de zee, in het Marais Desséché groeien allerlei soorten planten die typisch zijn voor kustgebieden.

Onder andere Palingen, Snoeken, Baarzen, Zanders, Wulpen, Kluten, Grutto's, en Zilverreigers bevolken dit waterland, waarin de rust alleen wordt verstoord door het gekabbel van een bootje of de schreeuw van een opvliegende reiger.

Het gebied is uniek vanwege de ongekende variëteit aan vogelsoorten die hier het hele jaar zijn te zien.

Ook de Kwak en de Purperreiger kun je tegenkomen in het moeras.

En natuurlijk is ook Blauwe reiger alom aanwezig.

Dichtbij de oceaan, in de verdroogde moerassen tot aan de baai van l’Aiguillon, genieten duizenden steltlopers, wilde eenden en ganzen en andere trek- of standvogels volop van de rust van dit gebied om voedsel te zoeken of een plaats om te rusten of te nestelen.

De variatie aan vogelsoorten is groot, zowel trek- als standvogels vinden hier een ideale leefomgeving: Kwartelkoning, Velduil, Bruine kiekendief, Purperreiger, Grutto, en Groenpootruiter komen er onder andere voor.

Tijdens de vogeltrek kunnen hier wel 50.000 strandlopers rondscharrelen en het aantal Kanoeten kan oplopen tot 40.000 exemplaren. Het is één van de weinige broedplaatsen in Frankrijk van de Kemphaan en de Grutto.

   

Naast de Bruine kiekendief kun je er ook de veel zeldzamere Blauwe kiekendief tegenkomen.

Heel wat zoogdieren tref je aan in het Marais Poitevin, zoals de Grote hoefijzerneus, een vleermuis met een spanwijdte tot wel 40cm. De zeldzame en bedreigde Europese otter lust kikkers, padden en vooral paling.

De Beverrat, leeft dicht bij de oevers in de dichte begroeiing waar hij onder andere waterplanten eet.

Ook reptielen, amfibieën en insecten zijn hier te vinden waaronder: de Ringslang, de Marmersalamander, de Blauwe vuurvlinder, de Alpenboktor en de Elft.

In het Marais Poitevin grazen naast de Moeraskoeien ook Friese en Normandische runderen.

Het moeras heeft te lijden onder de uitbreiding van de graanteelt, waardoor ze geleidelijk uitdrogen: de intensieve landbouw pompt op (te) grote schaal grondwater op en gebruikt meststoffen en nitraten die het ecosysteem in gevaar brengen.

Recent valt het park onder het project Natura 2000 dat probeert de biodiversiteit van kwetsbare natuurgebieden te beschermen.

Ermida da Memória, Cabo Espichel

Op het uiterste puntje van het Portugese schiereiland Arrábida - met kliffen van meer dan 100 meter boven de zeespiegel - ligt de ‘Ermida da Memória’.

Te midden van een kale vlakte met hier en daar een verdroogde struik, waar alleen wat konijnen leven en de wind vrijwel altijd om je oren waait, staat dit kleine kapelletje boven op een geërodeerde klif. Er staan waarschuwingsborden die aangeven dat je, je niet te dicht langs de rand moet begeven want een plotselinge windvlaag of een afbrokkelend stuk rots kan genoeg zijn om je omlaag te doen storten.

De mythe wil dat hier rond 1400 de Heilige Maagd verscheen. Zij rees, gezeten op een muilezel, op uit de zee.

De originele structuur van de kapel werd gebouwd in de vijftiende eeuw, op initiatief van de eerste pelgrims. Precies voor de plek waar de Heilige Maagd uit de zee zou zijn verrezen.

In 1970 werden - bij het beneden aan de rotsen gelegen ‘Praia dos Lagosteiros’ - fossiele pootafdrukken van dinosaurussen gevonden.

Sommige godvruchtige zielen menen echter dat het hier gaat om de pootafdruk van de muilezel.

 Het licht en de kleuren van de kaap zijn prachtig en zijn steeds aan verandering onderhevig. De Cabo Espichel is ook een geliefde plek om naar de zonsondergang te kijken. Doordat het op een punt in zee ligt heb je een weids uitzicht over de omgeving.

Ermita de Lleus, Benissa

 

Er staat een hermitage opgedragen aan “Los Santos de la Piedra” uit de 19^de eeuw. Het huis van de pastoor leunt aan tegen de hermitage*. Op het pleintje voor de hermitage wordt ieder jaar eind juli en begin augustus, een feest georganiseerd. Dit feest bestaat uit een processie, een gemeenschappelijk diner, live muziek en dansen.

Aan het pleintje staan verder, een klein schooltje ingehuldigd in 1935 en een paar particuliere woningen. Waaronder dat van een plaatselijke artiest, die er ook exposities organiseert.

    En er staat een kruis. Als herinnering aan de overwinning van de nationalisten op de republikeinen.

*Een aanleunpastorie, is een soort aanleunwoning, maar dan anders.

Zonnig & Warm

Het is snikheet op het pleintje waar de wekelijkse markt wordt gehouden. Afgezien van een oud doordouwertje is er niemand te zien. Geen wonder dit is de warmste maand van het jaar en door de huidige crisis zijn er ook minder toeristen die dit Portugese dorpje bezoeken. En het waren er al niet veel die de moeite namen om deze ver van de kust gelegen streek te verkennen. Zeker als het zo warm is blijven de mensen liever dicht bij het water van de zee. Ze gaan niet rond banjeren op het ongeplaveide pleintje van een vervallen dorpje die geen enkele toeristische attractie heeft.

De meloenverkoper zag de bui al hangen toen hij vanmorgen vroeg vertrok, zijn ontvangsten hoeft hij niet te tellen want die zijn er niet. Ik ken deze streek al heel lang en er is nauwelijks iets veranderd, ook niet tijdens de goede jaren. Alles is vrijwel nog net zo als veertig jaar geleden en toen was het al armoe troef.

En het weer voor morgen? .........Zonnig & Warm! 

De laatste Zonnestralen

De laatste zonnestralen van de dag verlichten een berg in de Spaanse Hecho vallei. Achter deze berg ligt het Franse “Parc National des Pyrénées”. Dat is vanaf hier niet te bereiken want het weggetje wordt een geitenpad bij de Frans/Spaanse grens. Ongemerkt denk je terug aan de mensen, die op de vlucht voor de Spaanse burgeroorlog, via dit soort paadjes Frankrijk probeerde te bereiken. En vlak daarna, in de tweede wereldoorlog, probeerden weer anderen via dit soort paden naar Engeland of Amerika te ontkomen.

Na “la Boca del Infierno” zitten er in het traject enkele bijzonder moeilijke stukken, vooral in de winter als er een dikke laag sneeuw ligt en het ijzig koud is. En ik? Ik kom alleen maar om vogeltjes te kijken. Wat een luxe!

Even Opfrissen

Als je, van de morgenstond tot aan zonsondergang, door de van de warmte trillende lucht moet vliegen. Op zoek naar de steeds schaarser wordende insecten. Of in de brandende zon op een gloeiend heette rots moet zitten om die insecten naar binnen te werken en om even uit te kunnen rusten.

Dan doe je er, zoals deze Bijeneter (Merops apiaster), alles aan om een riviertje met nog wat water te vinden. Om eens heerlijk te badderen en om daarna op een rietstengel je pluimen te laten drogen in de warme lucht.

Show-Time op het dorpsplein

Het was in één van die leuke plaatsjes aan de kust van de Algarve. Met een groot parkeerterrein waar camperaars gratis mogen overnachten. Ik was geheel tegen mijn gewoonte in al vroeg naar bed gegaan want ik wou de volgende dag het “Parque Natural da Ria Formosa” bezoeken om vogels te gaan fotograferen. Tegen middernacht klonk er muziek à la de Braziliaan Roberto Carlos, en dat is muziek waar ik goede herinneringen aan heb. Ik besloot dus om maar eens een kijkje te gaan nemen, hoewel er wel wat tijd overheen ging voordat ik weer helemaal bij de pinken was.

Aangekomen op het pleintje waar de zanger zijn performance gaf moest ik helaas vaststellen dat dit het laatste nummer was wat hij die avond zong. Verdorie, ik was toch hopelijk niet voor niets mijn kooi uitgekomen.

De zanger bleek deel uit te maken van een groepje variété artiesten, met behalve de zanger ook een goochelaar en een acrobate. En dat zijn twee disciplines waar ik totaal geen liefhebber van ben. Maar toen mijn ogen aan de spotlights waren gewend en ik eens goed rondkeek zag ik dat een groot deel van het publiek uit kinderen bestond en die konden het wel waarderen zag ik aan hun blije gezichten.

Waarderen is eigenlijk te weinig gezegd. Nee, ze vonden het prachtig en ze leefden zich helemaal in, in de act van de goochelaar en de acrobate. Dat vond ik een vreemde gewaarwording in deze tijd van computerspelletjes en andere elektronica.

Niks pretpark of een verre reis naar Disney World. Nee, gewoon een paar artiesten op een dorpsplein bleken deze kinderen net zo blij en enthousiast te maken.

Ik bedacht dat dit de ware artiesten zijn, die mensen blij maken voor een schamel bedrag. Artiesten die je nooit in de bladen tegen komt, de ware “TOPPERS”. Ja, kunst hoor ik zeggen een kinderhand is snel gevuld. Nee, het was niet alleen de kinderhand want ook de volwassene vonden het prachtig.

Onderweg terug naar de camper overdacht ik hoe het kwam dat die Portugezen zou enthousiast reageerden. Waren ze niets gewend? Hadden ze geen 800 kanalen op hun TV? Was het uit beleefdheid? Waren ze enthousiast omdat hun kinderen het zo leuk vonden? Of waren de artiesten werkelijk steengoed? Ik ben er nog niet uit.

In ieder geval  “THE SHOW IS OVER NOW”.

Zij verhogen ons moraal

“Zij verhogen ons moraal”, is een vrije vertaling van wat er op dit Portugese vissersbootje staat geschreven. Het is alleen jammer dat het betrekking schijnt te hebben op het voetbal want ik geloof dat iedereen wel een beetje moraal kan gebruiken in deze crisistijden, en de Portugezen in het bijzonder. Ikzelf ook trouwens, want ik ben al twee weken onafgebroken bezig om mijn computersysteem weer aan de praat te krijgen. Verdwenen instellingen, foto’s en e-mails, een mens wordt er niet vrolijk van.