Camino de Santiago

Op de parkeerplaats voor de pont over de rivier - La Gironde - tussen Royan en Le-Verdon-sur-Mer, kwam ik hem begin vorige week tegen, de bedevaartganger uit het Valenciaanse Bétera. Vanuit Frankrijk via de meest westelijke route, fietst deze Spanjaard naar de kathedraal van Santiago de Compostela. Hij had het weer niet mee want het stortregende en er stond een harde wind of zoals ze in Vlaanderen zeggen, een stijve bries.

Hij bleek zijn pelgrimstocht echter goed te hebben voorbereidt want hij had in zijn dorp een ambulance gecharterd die de hele tocht achter hem aanrijdt en waarin hij ook zijn bagage en reserveonderdelen heeft opgeslagen. Gezellig keuvelend met de chauffeur wachtte hij op de komst van de pont, een geweldige uitdaging en een hele prestatie.

Maar hoe anders vergaat het de tientallen zo niet honderden bedevaartgangers die ik in de Pyreneeën tegenkwam. Strompelend of met kwieke pas, met of zonder stok, gezond of gehandicapt, alle met hetzelfde doel om via de Jacobsweg, oftewel de Camino de Santiago, de kathedraal van Santiago de Compostela te bereiken en het graf van de apostel Jakobus te mogen aanschouwen. In hun geval zonder fiets en zonder ondersteunende ambulance. Ik heb altijd een groot respect voor deze mensen die weken achter elkaar, onder vaak barre omstandigheden, aan het aan het lopen zijn. Alleen begint het wel erg kult te worden, als een soort marathon van New-York maar dan anders. Zag je vroeger alleen wat oudere heren, die er ook echt als pelgrims uitzagen, langs de weg lopen. Nu loopt jong en oud en in alle soorten outfit, in dichte drommen langs de smalle weggetjes van de Pyreneeën of in de bermen van de snelwegen. En zijn er routes vanuit alle landen en streken en wordt er in heel Europa veel promotie voor gemaakt. De route in zijn huidige loop is in de eerste helft van de 11e eeuw ontstaan.

Langs deze kapel in de Pyreneeën gelegen op de Puerto de Ibaneta (1057 meter), komt de Franse pelgrimsroute uit Saint-Jean-Pied-de-Port. Deze col is ook bekend bij vogelliefhebbers omdat de trekvogels hier in het voor en najaar de Pyreneeën oversteken vanwege de naar verhouding geringe sneeuwval. Vanaf hier is het nog een 800 kilometer lopen of fietsen naar Santiago de Compostela. Sinds 1993 is het Spaanse deel van de pelgrimsroute in de werelderfgoedlijst van UNESCO opgenomen. De Franse routes maken sinds 1998 deel uit van deze lijst.

Als de pelgrims eindelijk in Santiago de Compostela hun blaren kunnen gaan tellen zijn ze eigenlijk nog niet op het eindpunt van de route. Die ligt nog 90 kilometer verder, of circa 18 uur lopen, op de Cabo Finisterre. Al voor Christus was Finisterre het eindpunt van een heidense tocht. Het klif westelijk van Santiago de Compostela is door de Romeinen Finisterrae gedoopt, wat 'einde van de wereld' betekent.

Pas hier zien ze de Jakobsschelp met de begeerde aanblik van het koperen plaatje eronder met de tekst 0,00 K.M. Hier staan ook allerlei kraampjes met aandenken en souvenirs en er komen veel familieleden naartoe om de pelgrims te onthalen en te huldigen.

Hier kunnen ze eindelijk uitkijken over de Noord Atlantische Oceaan en het vervoer terug naar huis gaan organiseren.

Vanuit mijn bureaustoel met blik over de Mediterranee, feliciteer ik iedereen die deze onmenselijke tocht heeft gedaan of geprobeerd heeft om te doen. Bedenk echter wel dat iedere keer als ik één van jullie langs de route zie lopen of fietsen, ik vervuld word van walging. Walging van mezelf, omdat ik nooit verder ben gekomen dan de duinmars in Den Haag.