Kolchozen

Ik heb ooit eens in Roemenië, in de tijd dat de conducător Nicolae Ceauşescu nog oppermachtig was, een coöperatieve boerderij (Kolchozen) bezocht. De mensen op de boerderij maakten veel uren en hadden een pover bestaan. Desondanks waren ze erg vriendelijk en dat is vreemd want eigenlijk konden ze niemand vertrouwen. Door de grote onzekerheid en armoede waar men in leefde, zag men vaak geen andere oplossing dan te spioneren voor de Securitate. Het kon zijn dat één van je familieleden een infiltrant was, zodat je zelfs binnenshuis niet kon zeggen wat je wilde. Ceauşescu’s geheime dienst introduceerde eind 1970 een afluistersysteem via de telefoon. Ook wanneer de hoorn op de haak lag, kon de geheime dienst meeluisteren. Aangezien het systeem alleen werkte met die ene door de geheime dienst speciaal ontwikkelde telefoon, werden op last van Ceauşescu alle telefoons in het land vervangen. Terwijl daar nauwelijks geld voor was omdat Roemenië op dat moment een enorme staatsschuld had, om deze staatsschuld terug te dringen mocht er in de winter amper worden gestookt. De temperatuur binnen mocht niet hoger zijn dan 14 graden, wasmachines waren uit den boze en per woning mocht één gloeilamp van 40 Watt gebruikt worden. Uiteindelijk werd de staatsschuld inderdaad teruggedrongen, maar dat het volk daar hinder van ondervond, deerde de dictator blijkbaar niet; evenals zijn plan om de Roemenen ervan te overtuigen dat ze te veel aten. De ware reden was dat er te weinig voedsel was.

Van de kolchozen was ook geen hogere voedselproductie te verwachten want over moderne landbouwwerktuigen beschikten zij niet.