Marais Poitevin I, Het Groene Venetië

Het Marais Poitevin, is een moerasgebied, dat valt onder drie Franse departementen, de Vendée, Deux-Sèvres en Charente-Maritime en in twee regio’s te weten: Pays-de la-Loire en Poitou-Charentes.

Het Marais Poitevin, is gelegen niet ver van de plaats Niort. Het is een overblijfsel van de vroegere Golf van Poitou, waarvan delen ingepolderd werden. Het gebied heeft een oppervlakte van 1.028 km², waardoor het Marais Poitevin het grootste moerasgebied is nabij de Atlantische Oceaan en het op één na grootste van Frankrijk (na de Camargue).  

Het meest oostelijke deel bestaat uit natte moerassen – ca. 300 km2 - en wordt ook wel aangeduid als “la Venise Verte” (Groen Venetië). De natte moerassen van “la Venise Verte” verkregen het label "Grand Site de France"  wat staat voor de mooiste plekjes van Frankrijk. In 1979 werd het gebied uitgeroepen tot een interregionaal park (Parc Interrégional) maar desondanks loopt het moeras nog steeds gevaar. De laatste jaren komen er steeds meer toeristen naar dit gebied en wordt er volop met bootjes door de moerassen gevaren.

Je kunt er wandelen en fietsen langs de weiden die omzoomd zijn door populieren en wilgen. En versteld staan over het enorme contrast tussen het doolhof van het natte moeras en de uitgestrekte vlakten van het drooggelegde moeras, het “Marais Desséché” dat grenst aan de zee.

De drooglegging van de Golf van Poitou begon in de 13e eeuw met het graven van het Canal des Cinq-Abbés (kanaal van de vijf abten) door lokale monniken om de noordelijke moerassen te draineren. Tijdens de 100-jarige oorlog vielen de werkzaamheden stil, maar zij werden hervat in opdracht van Hendrik IV, onder leiding van Hollandse en Vlaamse ingenieurs. Tot op de dag van vandaag is daar nog het bewijs van terug te vinden in de vorm van het Canal de la Ceinture des Hollandaises dat aan de noordkant loopt. Aan de rand van de Baie de l'Aguillon werden van de 16e tot in de 19e eeuw polders op de zee veroverd.

De meeste huizen hadden aan het water een cale, een soort miniatuurkreek waar de bootjes konden aanleggen. Boten waren namelijk het enige praktische transportmiddel. Zij werden gemanoeuvreerd met een bootshaak (pigouille) of met een korte roeispaan (pelle). Jollen waren licht en slank, men ging ermee naar de markt of de kerk of bracht er de kinderen mee naar school.

Brede massieve vletten werden gebruikt voor het transport van oogst en vee. Op oude foto’s kun je zien hoe de boeren hier vroeger de paarden en koeien overzetten. Voor de vele Nederlanders die hier komen doet het vertrouwd aan en doet het ze denken aan Giethoorn of een gebied als de Biesbosch.