Je staat
met je busje op die eindeloze vlakte van de "Campo de Daroca" in Aragón en omdat er vrijwel geen mens woont, ben je er vrijwel zeker van dat niemand je bij het fotograferen zal kunnen storen.
Tot er uit het niets
een ezeltje komt aangesloft waarvan zijn baas in geen velden of wegen is te bekennen.
Het diertje
blijkt verre van inkennig en lopen er normaal altijd mensen door het beeld als je aan het fotograferen bent, nu dus een overigens buitengewoon sympathiek ezeltje.
Zoals alle dieren
gaat de grootste interesse uit naar het voedsel wat ik in mijn keukentje heb, dat bleek nog een stokbrood en een stuk meloen te zijn en daar had de ezel wel (ezels)oren naar.
Nadat het stokbrood
was opgegeten en de dichtstbijzijnde bakker op 45 kilometer afstand in Molina de Aragón bleek te zitten, was ik heel blij met de extra pakjes toast die ik had meegenomen. Het ezelinnetje, want dat was het, had daar geen boodschap aan. Die begon te grazen in een perceel met zonnebloemen, en ze vroeg niet eens of ik ook wat wilde.
