Witte Zwanen, Zwarte Zwanen

Ben een tiental dagen in de Randstad Holland geweest - met een gemiddelde bevolkingsdichtheid van 915 inw./km² - één van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld. Toch schijnt er volgens sommigen nog volop plaats te zijn, zelf denk ik daar anders over. Ondanks die hoge bevolkingsdichtheid en de daarmee gepaard gaande verstedelijking, kom je er toch - met een spanwijdte van ca. 2,30 m. - één van de grootste vogels van Europa tegen, de Knobbelzwaan (Cygnus olor). 

Voor Nederlanders en Belgen zijn ze een normale verschijning in parken en polders. Maar voor iemand die de helft van zijn leven in Spanje woont zijn ze bijzonder. Toen ik uit Nederland vertrok waren ze lang niet zo talrijk en in Spanje komen ze normaal gesproken niet voor. De Knobbelzwaan is wel de zwanensoort die het verst naar het zuiden is geëxpandeerd, je komt ze in Frankrijk tot vlak voor de Pyreneeën al tegen. Maar de Pyreneeën zelf komen ze nog niet over. 

Overal langs de waterkant zie je ze nesten maken. Van koeien, schapen, loslopende honden en mensen lijken ze zich niet veel aan te trekken. Ze kunnen agressief zijn - zie Zwaan doodt man - maar over het algemeen zijn het rustige en vreedzame dieren.

Op de camping in ’s-Gravenzande waar ik met mijn campertje stond, kwam een 1^ste winter Knobbelzwaan iedere morgen om een stukje brood bedelen. Als hij met zijn flappers op de rubberen mat ging staan ging hij prompt onderuit. Nooit geweten dat je een rubberen mat als wildrooster kunt gebruiken.

Hoewel men dieren nog niet zo lang geleden als stom bestempelde, zijn ze dat beslist niet. Want ook deze Zwaan had al snel door dat hij niet op de mat moest gaan staan en kwam met zijn telescopische nek de camper binnen om me het brood uit de handen te ritsen. Na een Vos en een Ezel was dit het derde dier dat ik op bezoek kreeg.

Toen ik weer richting Spanje reed, zag ik bij Zevenbergschen Hoek een Zwarte zwaan (Cygnus atratus) langs de slootkant staan. De Zwarte zwaan komt voor in Australië, Tasmanië en Nieuw-Zeeland.

De Zwarte zwaan is een populaire sierwatervogel die veel wordt gehouden en gekweekt. Ontsnapte of uitgezette exemplaren kan men ook in de Europese natuur tegenkomen, maar worden beschouwd als exoot. In Europa broeden ze het gehele jaar door. De Zwarte zwanen vormen rond hun tweede levensjaar een koppel voor het leven. De kuikens worden door de ouders samen opgevoed. De Zwarte zwaan is niet honkvast. Bij zwerftochten kan hij afstanden van honderden kilometers overbruggen en zorgt zo ook zelf voor zijn verspreiding. Kenmerkend is de klagende, trompetterende roep bij hun nachtelijke vluchten. Zijn voedsel bestaat uit grassen en waterplanten.

Ik vind het altijd een raadsel waarom er in het dichtbevolkte Nederland zo veel vogels zitten en ze zijn er ook een stuk minder schuw dan in Spanje.

Vos (Vulpes vulpes)

Ik had die dag 

al verschillende keren een Vos (Vulpes vulpes) gezien. Zodra ze me zagen renden ze naar de bosrand, bleven vlak voor de bosrand naar me kijken en verdwenen dan in het bos.

's Avonds kon ik geen camping vinden, 

dat is trouwens zo wie zo een probleem in grote delen van het Spaanse binnenland. Ik besloot daarom om de camper op een parkeerterrein te parkeren en daar te overnachten.

Toen ik een beetje in mezelf mompelend 

de raambedekking uit de auto haalde zag ik ineens vanuit mijn ooghoeken een hondje achter me staan, tenminste dat dacht ik. Toen ik me omdraaide bleek het een vosje te zijn. Nu heb ik wel eens gelezen over hondsdolheid bij vossen en ze schijnen ook voor de mens gevaarlijke wormen te hebben, ik besloot daarom even de vos uit de boom te kijken.

Zittend in de cabine 

zag ik het vosje parmantig naar binnen blijven kijken en bleek het diertje totaal niet schuw. Ik vermande dan ook mijn angst om in mijn been te worden gebeten en opende deur. Er was nog wat brood en salami, maar het brood hoefde hij niet en van de salami vond hij dat het veel te weinig was. Ik had echter ook nog wat rauwe eieren in het koelkastje en dat bleek een schot in de roos. Ik kon dat ei natuurlijk niet naar hem toegooien dan zou het uit elkaar spatten maar legde het op de treeplank. Net zo likkebaardend als onze teckels griste hij het ei met zijn bek, zonder het te kraken, van de treeplank en verdween als een speer uit het zicht.

Maar niet voor lang, 

binnen no-time verscheen hij weer en na nog een ei en wat melk (waarvan hij net zo’n liefhebber bleek als ik vroeger van bier) begon hij zich zo thuis te voelen dat ik de deur moest sluiten want anders was hij naar binnen gesprongen. Ik vond het een leuke ontmoeting maar het meest frappante vond ik achteraf dat je vrijwel niets aan dat vosje kon aflezen. Behalve het likkenbaarden, gromde hij niet, blafte niet, kwispelde niet en dank je wel zij hij ook niet.

Triest, dat in een nog niet zo heel ver verleden deze vosjes om de schouders van vele dames hingen. Op de plaats van zijn fonkelende ogen zat dan een stukje glas, als kunstoog met een ijzerdraadje in het bont gedrukt.