De laatste der ……..

In 2004 had hij nog een redelijk grote kudde, als hij passeerde dan stond je stof te happen. De tientallen schapen- en geitenpootjes deden het stof opdwarrelen. Hij liep met ferme pas zijn trouwe hond aan zijn zijde, toch was hij toen al 75 maar dat wist ik niet. Ik vond het eigenlijk maar vervelend als hij aankwam, je moest wachten tot hij voorbij was en dat kon lang duren. Ik had hem eigenlijk nooit aangesproken, geen tijd ik wilde vogels fotograferen. Hij was toen niet de enige in de Marjal die met een schaapskudde liep, er waren er meer. Op verschillende plaatsen stonden stallen waar de schapen en geiten in overnachten. Het was een leuk gezicht, de koereigers die meeliften op de ruggen van de dieren. Uitkijkend naar opvliegende insecten en niet bang voor de herder. 

En nu 10 jaar later? …. In de loop van de jaren zijn ze verdwenen de schaap- en geitenkudden, alleen in de zomer loopt er nog één buiten hem. Want hij loopt er nog steeds en ik heb hem eindelijk eens aangesproken. 85 jaar is hij nu verteld hij stralend, en ja zijn gezondheid is nog uitstekend. 40 jaar loopt hij nu met zijn kudde in de Marjal en 45 jaar woonde hij in Andorra in de Pyreneeën, daar is hij ook geboren. Als ik vraag of hij nog wel eens naar Andorra gaat, is het antwoord: een heel enkele keer, maar meestal komen mijn broers hier naar Pego want ik kan de dieren moeilijk alleen laten. Die dieren, daar zijn er in de loop van de jaren nog maar een paar van overgebleven. Geiten heeft hij niet meer, een paar schapen en een nieuwe hond is alles wat er is overgebleven. Het loont niet meer, er is steeds meer woeste grond in gebruik genomen als landbouwgrond en dus is er minder te grazen voor de dieren.

Hoe is het met de dieren in de Marjal vraag ik hem, zijn er meer of minder dan vroeger? Volgens hem zijn het er veel minder en komt dat door het verdwijnen van de woeste grond en de te grote jachtdruk. De hele winter zijn ze aan het schieten en niet alleen schieten ze de prooidieren weg en de vogels uit de lucht, maar ook verknallen ze de rust die overwinterende vogels nodig hebben. Ook zijn er door het gebruik van het landbouwgif, wat ze over de rijstvelden uitsproeien, nu veel minder insecten. Waardoor er een voedselschaarste is. Jammer dat ze een dergelijk mooi stukje natuur zo slecht beheren. En verder loopt hij weer met zijn enkele overgebleven schapen en zijn hond. Een plastic vat meedragend waarop hij straks gaat zitten als zijn schapen een begraasbaar plekje hebben gevonden. 

Aalscholver met en zonder kuif

Ben van de week even bij de haven van Calpe wezen kijken en zag daar een Kuifaalscholver  (Phalacrocorax aristotelis).

De kenmerken van de Kuifaalscholver zijn dat hij ongeveer 75 centimeter groot wordt en daarmee iets kleiner is dan de (gewone) Aalscholver (Phalacrocorax carbo). Verder lijken de twee soorten veel op elkaar, maar de kuifaalscholver heeft een dunnere snavel, een groenachtige glans en een voornamelijk bij adulte vogels zichtbare kuif. De kleur is groenzwart, met een gele snavelbasis. De vogel die in de haven van Calpe zwom was echter nog een vrij jonge vogel, die nog niet de groenzwarte kleur had en ook nog geen kuif. De Kuifaalscholver komt voor op de rotskusten van Noorwegen tot Noord-Afrika. In Nederland en België is de kuifaalscholver zeldzaam. Kuifaalscholvers zie je zelden of nooit in het binnenland.

Iets verder in de haven zat ook een vrijwel even oude (gewone) Aalscholver. Aan de kop is het verschil tussen de twee duidelijk te zien maar als je ze onafhankelijk van elkaar ziet merk je niet zo snel het verschil op. De volwassen vogel is vrijwel geheel zwart, maar met een opvallende witte wang (die witte wang ontbreekt bij de Kuifaalscholver) en een gele plek op de plaats van de aanhechting van de bek.

Er zijn op de wereld dertig soorten aalscholvers, dit zijn er dus maar twee van.

Voetbalclub “de Onbevlekte” verlaat voortijdig het veld

Afgelopen zondag in de namiddag, ik zit op een bankje voor de gemeentelijke begraafplaats van Teulada en overdenk dat er al heel wat mensen die ik heb gekend, hier achter de muur liggen. Ik laat ze in gedachten de revue passeren met hun aardig en eigenaardigheden, hun deugden en ondeugden als ik hoefgetrappel hoor en een meisje op een paard zie komen aanrijden. Ik moet gelijk denken aan de prachtige witte andalusische hengst met zijn lange golvende manen die ik ooit kocht van een bekende supermarkteigenaar uit Moraira en die op het kerkhof tegenover mij zijn laatste rustplaats heeft gevonden. Verongelukt in Oostenrijk met zijn veel jongere vriendin die het ongeluk – zwaargewond - ternauwernood overleefde. Toen kon je nog door Moraira en over het strand galopperen, nu is dat onmogelijk geworden met al die toeristen en het daardoor overvolle strand. Embrujado heette het paard, de behekste. Ik zit nog een tijdje te overpeinzen als er achter mijn rug een hels kabaal los breekt. Pal aan de overkant van de begraafplaats ligt het sportveld van Teulada, voor mij een beetje vreemde combinatie maar hier niet abnormaal. 

Je zult maar CF Inmaculada (onbevlekte) heten en het dan aan de stok krijgen met de tegenpartij. Toch gebeurde dat afgelopen zondag op het veld van de tegenstander Teulada-Moraira. 

Na het geschreeuw, geduw en getrek besluit de ruim 75 jarige club uit Jávea de benen te nemen. De schaarse toeschouwers in verbijstering achterlatend. Op het nabijgelegen kerkhof keert de rust weer. 

Rondje Marina-Alta, Wolkenluchten

Maandag wist ik het zeker, we zouden weersverandering krijgen. De strakblauwe lucht was verdwenen, dreigende wolken doken op en in de verte klonk gerommel. Vlug er op uit want je ziet hier maar zelden echte wolkenluchten dus daar moest ik van zien te profiteren. 

Op het binnendoor weggetje van Moraira naar Benitachell staat een huisje waarin een boertje zijn gereedschappen bewaard. Hij heeft er tegenwoordig ook altijd een pot witte verf staan want ieder keer zit zijn huisje onder de graffiti. Ik weet nog dat er jaren geleden een artikel in “De Telegraaf” stond van een mevrouw die een tabakszaak had in Amsterdam en naar Moraira was verhuisd en het daar zo leuk vond omdat je er nergens graffiti zag. Als ik hier nu ergens graffiti op de muur zie gekalkt moet ik altijd aan dat artikel denken want het was natuurlijk een onzin verhaal. Stilstand is niet altijd achteruitgang, we hebben het hier nu ook. In Amsterdam waren ze gewoon wat eerder met graffiti en de bijkomende verloedering, hoewel ik moet zeggen dat er soms ware meester-werkjes tussen zitten.

Tussen Jávea en Jesus Pobre ligt ook zo’n binnendoor weggetje. Leuk om te rijden want je hebt er prachtige vergezichten, maar o zo slecht voor je autolak. Aan berm maaien doen ze hier niet zoveel en sommige paden groeien dicht. Berm maaien is hier natuurlijk ook wat lastiger dan in Nederland of België vanwege de vele stenen in de berm, die bij het maaien soms met hoge snelheid weg stuiteren. De wijngaarden beginnen ondanks de hoge temperaturen toch al wat te verkleuren.  

In Pinos – Gemeente Benissa – begint het echt donker te worden, het zal wel gaan regenen. Maar als ik deze morgen de luiken opensla blijkt het stralend weer te zijn en wijst de temperatuur op het midden van de dag zelfs 31ºCelsius aan. Niets weersverandering, weer een warme dag en weg mooie wolkenluchten.

Alleen boeren houden van regen

Ik ben waarschijnlijk een boer want ieder jaar rond eind augustus begin ik sterk naar regen te verlangen. Aan het einde van de zomer begin je genoeg te krijgen van de maanden van zon, warmte en droogte. Vrijwel ieder jaar word ik op mijn wenken bediend en gaat het eind augustus ook echt regenen. Maar dit jaar geeft het weerbericht al dagen regen aan maar valt er nog geen druppel.

Als ik dinsdagmorgen - vanaf het dakterras - richting het binnenland kijk zie ik donkere regenwolken uit de richting van de Jálon-Vallei komen. Ik besluit er heen te rijden want er is een bosbrand geweest op de Muntanyeta in Llíber - zie ook Wonen in Spanje - en wil kijken of mijn favoriete stekje bij de oevers van de Río Jalón-Gorgos niet heeft geleden onder de bosbrand. Van verre zie ik de geblakerde bergwand, maar vuur en rook zijn gelukkig niet meer te bekennen. Zo te zien valt het aan deze kant gelukkig nog mee.

Bij het stukje waar normaal veel vogels zitten is het nu doodstil, er is geen vogeltje te zien. Het beetje water wat nog in de rivier staat is bedekt met een dikke laag kroos en zelfs insecten zijn niet te vinden, maar het is gelukkig intact gebleven. Als ik langs het pad verder rij naar het dorp Llíber kom ik langs een brandweerwagen met een paar manschappen zittend langs de berm van het weggetje, zij controleren of het vuur niet opnieuw oplaait. Bij Llíber begint de lucht steeds donkerder te worden maar druppels vallen er nog niet. Ik besluit om via Gata de Gorgos naar de Marjal te rijden, want daar zitten in ieder geval vogels.

Ook in de Marjal hangen donkere luchten boven de rijstvelden, maar ook hier nog geen druppel regen te bekennen. De rijst is haast rijp om geoogst te worden en dieselgemalen pompen het water weg, daarbij vallen de akkers droog zodat de zware combines het land op kunnen. In de droogvallende rijstvelden blijven veel karpers en rivierkreeften achter. 

Reigers en Ibissen, hebben een makkelijk maaltje, de vogels zijn constant op de rijstvelden aan het foerageren. De Witwangstern (Chlidonias hybrida) patrouilleert boven de akkers en duikt steil naar beneden als hij een vis of een rivierkreeft op de half drooggevallen akkers ziet.

Ondanks dat de jongen van de Witwangstern al zelfstandig kunnen foerageren, krijgen ze toch nog regelmatig door de oudervogels een rivierkreeft of een visje toegespeeld. De jonge vogels hebben ook meer vet op te botten dan de ouders, die werkelijk constant in de lucht zijn. De Witwangstern broedt in meren, moerassen en langs rivieren in Zuid- en Midden-Europa, tot diep in Azië en zelfs in Australië. Binnenkort vertrekken de Europese Witwangsterns weer naar Afrika. 

Ondertussen zijn er wel dreigende luchten maar valt er nog geen druppel regen in de Marjal de Pego-Oliva en daar was ik nu juist voor op pad gegaan. 

Gelukkig zie ik een Sprinkhaan die een spelletje met me wil spelen. Ieder keer als ik hem wil fotograferen gaat hij aan de andere kant van de stengel zitten. Het is een exemplaar wat ik nog niet eerder ben tegengekomen met zijn rood, wit en blauwe achterpoten. 

Ik besluit om maar op huis aan te gaan want het weer in de Marjal begint zelfs op te klaren. Regen zal er wel niet meer vallen vandaag.

Woensdag schijnt het zonnetje weer volop boven de plek in Moraira waar ik woon, weggaan heeft geen zin er valt toch geen regen vandaag. 

’s Middags zie ik op het nieuws dat er hagelstenen zo groot als pingpongballen zijn gevallen in de provincie Alicante, ruiten van auto’s en huizen zijn verbrijzeld. Later in de middag komen er berichten van stortbuien met wateroverlast in onder andere Alcoy, Dénia en Jávea. Bij ons valt er nog steeds niets tot 23:00 uur, het moment dat ik deze blog wil posten. Dan begint het te kletteren en te onweren, de elektriciteit valt prompt uit. Honderden zo niet duizenden liters water stromen langs het huis en door de tuin. Het gaat te snel, de naar vocht snakkende aarde kan het niet opnemen. Om 24:00 uur trekt het onweer weg, de regen stopt, de elektriciteit doet het weer. De volgende morgen schijnt als vanouds de zon, want alleen boeren houden van regen en die wonen hier niet. Hoewel? 

Vrijdag 30 augustus 03:00 uur. Het begint te onweren en te regenen en dat doet het rond 12:00 uur nog steeds. Het is een prima regentje die recht naar beneden valt, weg droogte en gevaar voor bosbrand. Hulde aan Onze Lieve Heer!  

Ralreiger ondergaat Metamorfose

Zo ziet de Ralreiger (Ardeola ralloides) er uit als hij rond maart – vanuit tropisch Afrika – weer in Spanje arriveert.

En zo ziet hij er uit in mei. In het voorjaar ondergaat de Ralreiger een ingrijpende gedaanteverwisseling, hij ruilt dan zijn alledaagse kloffie voor het broed- of prachtkleed.

Maar of hij nou zo blij moet zijn met die blauwe snavel?

Je kunt er op wachten

De lucht is mooi blauw en het zonnetje schijnt maar er staat een harde gure wind en het is maar een graad of negen.

Je kunt er op wachten, waarom moeten die amandelbomen toch midden in de winter gaan bloeien? De wind geselt de takken van de boom en verfromfraaid de pas uitgekomen bloesem.

De storm huilt door de takken maar de bloesem is nog vers en valt nog niet als een wit en roze sneeuwdeken op de aarde er onder. 

Het lijkt een idyllisch plaatje maar het gaat steeds harder waaien. Links zie je de 328 meter hoge Peñon de Ifach, daar ligt de haven van Calpe, ik besluit er heen te rijden.

In de haven is geen activiteit, de vissersschepen zijn binnengebleven. Je hoort het getik van het tuig tegen de aluminium masten. Een scheepje staat te dansen tegen de kade.  

Buiten het havenhoofd gaat het harder te keer. 

Als ik thuis kom ligt de Bougainville van de muur en zijn er verschillende takken van de bomen gewaaid. Morgen hebben we weer wat te doen, ik begon me al zorgen te maken.

Aan de overkant ligt Afrika

In de zomer

als het al vroeg licht is, kun je er tegen de tijd dat ik mijn ogen open heb nauwelijks tegen inkijken. De Middellandse Zee staat dan te schitteren in het felle zonlicht en de horizon is alleen te zien als je met je rug naar de zee gaat staan en kijkt naar de weerkaatsing van zijn beeld in het glas van de terrasdeur. Maandenlang ziet de zee er dan dagelijks vrijwel hetzelfde uit, trillend van de warmte, fel en hard verlicht.

Maar in de winter

als er bewolking boven de horizon hangt dan veranderen de kleuren en het licht van dag tot dag en van minuut tot minuut.

Lichtstralen

vallen over het water in lichte banen. Het ene moment is de zee hel verlicht, het andere moment angstaanjagend donker. 

Middellandse Zee, 

aan de overkant ligt Afrika.

Crisis in Spanje II

Zaten de afgelopen jaren

- tijdens de vakantieperiode - de bars, cafés, restaurants en terrassen afgeladen vol. De afgelopen vakantieperiode ging het er heel wat minder uitbundig aan toe.  

Gratis natuur,

een beetje slenteren en op het strand liggen, een fles water en een zakje chips. Dat was het - voor de meeste - dan zo ongeveer.

Eindelijk regen in Moraira

Afgelopen zondag

is er eindelijk een fikse regenbui gevallen in ons dorp, wat op een punt in de Middellandse zee ligt. De laatste serieuze regenbui boven ons huis dateert van maart het was dus hard nodig. Probleem alleen is dat door de aanhoudende droogte de grond kei en keihard is geworden en het regenwater er niet gelijk in doordringt. Grote stromen water die de berg afdenderen zijn het gevolg. Soms storten er – vanwege de plotselinge watermassa’s – muren in of ontstaat er andere schade.

Die regenbuien

zijn vaak plaatselijk. Ik kijk dan ook altijd even op het blog van Nederlanders in de buurt of het daar ook geregend heeft. Op het blog van ‘Wonen in Spanje’ kun je zien dat het in Jálon – niet ver van Moraira – ook heeft geregend. En op het blog van ‘La vida en Barbarroja’ zie je dat het in het zuiden van de provincie Alicante droog is gebleven. 

Aan het eind

van de middag ben ik nog even naar het strandje van Benitachell gereden. Er was haast niemand op het strand maar voor sommige mensen was het blijkbaar nog niet nat genoeg.

Fijn hoor

een dagje zonder zon!

Koperen Ploert

Het moet me van het hart,

ik begin schoon genoeg te krijgen van de zon die hier al maanden onafgebroken schijnt. Die de ene na de andere hittegolf veroorzaakt, de grond doet verdrogen en het water laat verdampen. Ik weet dat de toeristen en de man van het strandtentje er blij mee zijn maar ik heb het even helemaal gehad met die oranje bol.

Om te kunnen

fotograferen moet je vroeg uit de veren want na tien uur is het licht al zo fel dat er nog nauwelijks een redelijk resultaat is te behalen. Na zes uur in de middag mag je nog even op herhaling maar dan is de temperatuur tot grote hoogte gestegen en zijn de schaduwen erg lang. Wat dat betreft zit je in Nederland en België beter met die heerlijke depressies.  

Gistermorgen

ben ik al vroeg naar Calpe gereden - het was nog donker – ik stond nog maar nauwelijks op de berg of daar was ie weer. Weer een snikhete dag tegemoet, weer 10 ijslolly’s naar binnen werken om een beetje koel te blijven. 

Toen de zon

net opkwam was er nog nauwelijks kleur te bekennen in de omgeving maar in no-time werd de wereld oranje.

De Peñon de Ifach

- het symbool van de Costa-Blanca – stak donker af tegen de snel rijzende zon. Tegen de tijd dat ik de berg weer af was werd het licht al feller en verdween de oranje gloed. De lucht begon al weer te trillen van de warmte.

Ruilen?

Nou, dat nou ook weer niet!

De Libellen-verslinder

Prachtig

al die verschillende soorten libellen die er nu rondvliegen in de Marjal de Pego-Oliva.

De Ralreiger (Ardeola ralloides)

is het er helemaal mee eens. Maar heeft geen oog voor hun schoonheid en ziet ze slechts als voedselbron.

In een hoekje

van het rijstveld – verscholen tussen wat riet – staat hij de boel te bekijken en moet hij een keuze maken. Zoals wij kiezen uit aardbeien of citroenijs.

Keuze?

ik neem gewoon een gele.

En die rode

er achteraan. Wil je er ook één? Er zijn er genoeg.

Ik ben maar weggegaan

de één na de ander werkte hij naar binnen. En er waren er inderdaad heel veel, je kon zelfs niet zien dat hij er al zo veel had verslonden. De gulzigaard!

Crisis in Spanje

Op internet worden volop flauwe grapjes gemaakt over de beroerde economische situatie van Spanje zoals: ‘Sinterklaas komt met een lege zak in Nederland dit jaar en gaat met een volle zak terug naar Spanje’ en ‘Misschien een idee om in Spanje een zooitje zwembaden aan te leggen, dan kan je in 1 bad alweer 8 banen creëren. Dat laat onverlet dat de Britse denktank “Open Europe” denkt dat de redding van Spanje onhaalbaar is. Spanje zou 450 miljard tot 650 miljard euro nodig hebben als het op een soortgelijke manier te hulp geschoten moet worden als Griekenland.

Gelukkig zie ik dat er op zee nog steeds tankers naar Valencia visa versa varen, maar dat kunnen er wel eens veel minder worden als ik al die dagelijkse slechte berichten lees. 

Lees de zeven plagen van Spanje op nrc.nl