zaterdag 27 oktober 2012

Causses du Quercy, France

Het Parc naturel régional des Causses du Quercy
is een natuurgebied in het zuiden van Frankrijk, in het noordoosten van de regio Midi-Pyrénées, en is voor het grootste deel gelegen in het departement Lot. Het is een uitgestrekt park, omvat 97 gemeentes en is in totaal 176.000 hectaren groot.


Het park
ligt op de kalksteen hoogvlakte, de Causse. Het is een heuvelachtig landschap dat doorsneden wordt door de diepe rivierdalen van de Lot en van de Célé. Het is een arme streek, met onder meer als gevolg dat de dorpen op vrij grote afstand van elkaar liggen. In heel het gebied wonen slechts zo’n 25.000 mensen.


Foto: Saint-Martin-de-Vers
De grond
is kalkgrond, poreus, met als gevolg dat water snel wegzakt in de bodem. De vegetatie op de hoogvlakte heeft moeite zich te handhaven, met name in de droge hete zomers. Toen meer bos gekapt werd om daar landbouwgrond van te maken bleek al snel dat dit niet veel meer opleverde dan een versnelde verwoestijning van de omgeving. De armetierige kromme eikjes op de Causses hebben een duidelijke functie in het vasthouden van water, in het leefbaar houden van de omgeving.


Het water
heeft het gebied gevormd. De rivierdalen zijn duidelijk zichtbaar uitgeslepen. Maar ook zijn er de onderaardse rivieren, rivieren die in de grond verdwijnen om een eind verder weer boven te komen. Het water heeft er ook voor gezorgd dat er in het gebied allerlei grotten zijn ontstaan. Een aantal van deze grotten hebben prehistorische wandschilderingen. 



Cazelles
Een cazelle is een klein, rond stenen hutje, destijds gebouwd door de herders als schuilplaats wanneer ze met hun kudde op stap waren. Het zijn kleine hutjes, volledig gebouwd van de gestapelde stenen uit de omgeving.




Om het wankele evenwicht
tussen de mens en zijn omgeving, tussen de bebouwde omgeving en de natuur te beschermen is het Parc naturel régional des Causses du Quercy ingesteld. Bijzondere plaatsen zoals Rocamadour en Saint-Cirq-Lapopie liggen binnen het gebied van het park. In het park wordt geïnvesteerd om er voor te zorgen dat de rijkdom van de omgeving beschermd kan worden.


Foto: Rocamadour
Rocamadour
is na Lourdes de meest bezochte bedevaartsplaats van Frankrijk. De stad is gebouwd op een rots midden in de Causse de Gramat, een uitgestrekt leisteenplateau en onderdeel van de Causses du Quercy. Boven op de rots ligt een burcht. Via een slingerend pad kan men het heiligdom bereiken, een reeks van kapellen met fresco's en een kerk. Via een trap, waarin vele fossielen van mariene herkomst zichtbaar zijn, komt men onderaan de berg. Daar ligt het zeer toeristische stadje met zijn nauwe straatjes.










De naam van deze heilige plaats
is van het Occitaanse 'roc amator'; de rots van Amadour. Deze rots is in de vroege middeleeuwen uitgekozen door een Sint-Amadour als woonplaats.
Sint-Amadour leidde een kluizenaarsbestaan en wordt in een legende geïdentificeerd met Zacheüs, een leerling van Jezus. Hij is ook de man van Sinte-Veronica, met wie hij samen vanuit het Heilige Land hier naartoe vluchtte.


In de 12e eeuw
werd het lichaam van Sint-Amadour nog geheel intact en onaangetast aangetroffen in een tombe in de bergwand. Het lichaam werd in de kapel gelegd waar men vervolgens op zijn wederopstanding wachtte, die echter niet kwam. Later is het lichaam door de protestanten tijdens een van de vele godsdienstoorlogen verbrand. Rocamadour werd een zeer populaire bedevaartsplaats op de weg van Noord-Europa naar Santiago de Compostella. Veel bekende mensen kwamen naar Rocamadour op pelgrimstocht, waaronder koning Lodewijk de Heilige en Hendrik III van Engeland die in Rocamadour op wonderbaarlijke wijze genezen zou zijn van een ziekte. Naast de tombe van Sint-Amadour is de Zwarte Madonna van Rocamadour een belangrijke reden voor een pelgrimsbezoek.

Tegenover Rocamadour
ligt het plaatsje L’Hospitalet, een oude verzorgingsplaats met een kapel voor pelgrims. Vanaf L’Hospitalet heb je een prachtig uitzicht op Rocamadour.
 Foto's: L’Hospitalet

Bron: Wikipedia                                                                                                                                                           

donderdag 25 oktober 2012

Hondentanden


Een Blauwe kiekendief (Circus cyaneus)
vliegt in Extremadura voorbij rijen uit de grond stekende kwartsiet stenen. De streeknaam voor deze stenen is “hondentanden”, in sommige gevallen kunnen ze meer dan 2 meter hoog zijn.

donderdag 18 oktober 2012

En de boer, hij ploegde ……..


Een schaapherder
is aan het einde van de dag op weg naar de schapenstal. Doordat het houden van schapen momenteel niet erg profijtelijk is, zie je dit tafereel steeds minder in Spanje. Je ziet dan ook overal lege en vervallen schaapskooien en vooral steeds minder traditioneel gehouden schapen en geiten. Met grote gevolgen voor vogels die afhankelijk zijn van deze kudden zoals koereigers en gieren.


Maar er is nog iets
wat niet meewerkt voor de schaapherder. Of het nu door de crisis komt of door iets anders, overal zijn ze het land aan het omploegen. Woeste grond die nooit voor landbouw is gebruikt moet er nu aan geloven. Met eveneens vervelende consequenties voor bijvoorbeeld de steppevogels, zoals de grote en kleine trap en diverse leeuweriksoorten.


Ook laten ze de grond
niet meer onbenut liggen. Vrijwel onmiddellijk na de oogst gaat de ploeg over het land. Als je momenteel rond toert door het boerenland van Spanje dan lijkt het wel of iedere boer bij de aankoop van twee nieuwe overals een tractor heeft gekregen. Het zijn vrijwel allemaal nieuwe trekkers van topmerken, zoals John Deere.

Voor de schapen en geiten
is er natuurlijk weinig te grazen op die godvergeten kale akkers. 

zondag 14 oktober 2012

Juveniele Dodaars (Tachybaptus ruficollis)


Een jonge Dodaars
is naar voedsel aan het duiken bij de waterinlaat van het “La Encañizada” meer in de Ebro-Delta. Ondanks dat het een vrijwel volgroeide vogel is, stoppen zijn ouders hem zo nu en dan toch nog wat voedsel toe. De dodaars is met zijn 26 cm het kleinste lid van de futenfamilie.


Ze komen voor
in heel Europa behoudens Scandinavië, in zuidelijk Afrika en in Zuid en Zuidoost-Azië. De vogel is over het algemeen erg schuw, ze wagen zich slechts zelden ver van de beschutting van de oever en duiken bij onraad onmiddellijk onder water.

donderdag 11 oktober 2012

Dit is niet Rio de Janeiro


Het mag dan wel geen Rio de Janeiro zijn
Het nauwelijks 700 inwoners tellende Spaanse dorpje Alfambra - gelegen in de provincie Teruel - heeft er met zijn 25 meter hoge "Sagrado Corazón de Jesús" alles aangedaan om op de landkaart te worden gezet. Al is dat tegenwoordig Google Maps, maar dat wisten ze nog niet toen het beeld in 1956 feestelijk werd ingehuldigd.

Het monument,
van een steensoort uit de steengroeven van Novelda in Alicante, werd gemaakt door Antonio Rodriguez in Calatayud, Zaragoza. Antonio Rodriguez werd geboren in Alfambra.


De naam Alfambra
is de verbastering van de islamitische naam "Al Ambra". Een verwijzing naar de dieprode klei waarop het plaatsje ligt.

zondag 7 oktober 2012

What's in a name


Ze noemen mij Koereiger (Bubulcus ibis),
maar ze hadden me net zo goed Paardenreiger, Schapenreiger of Geitenreiger kunnen noemen. Ik heb het namelijk overal naar mijn zin waar dieren grazen. Door hun bewegingen in - en het begrazen van - het struweel, vliegen automatisch de insecten op waar ik zo gek op ben. 


Bijkomend voordeel
is dat ik vanaf hun rug een prima uitzicht op de omgeving heb en een stuk minder hoef te lopen. Het gaat dan ook uitstekend met mij en mijn soortgenoten. Oorspronkelijk komen we uit Afrika maar de laatste decenniën hebben we ons verspreid over Azië, Noord en Zuid-Amerika, Australië en Europa. Samen met de Noordse stern strijden wij om de wereldheerschappij, we zijn nu op alle zeven continenten aanwezig.  


We eten
krekels, sprinkhanen, spinnen, reptielen en amfibieën. Ons aanpassingsvermogen is groot, we kunnen leven in woestijnachtige gebieden, op natte graslanden maar net zo makkelijk op de uitgestrekte toendra's. We zijn voor ons voedsel veel minder dan andere reigersoorten gebonden aan water. 


We broeden
in kolonies met andere reigers in dode bomen en rietmoerassen. Ook onze nestplaatsen hoeven niet persé in de buurt van water te zijn, soms broeden we zelfs in steden.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...