Van de Costa Blanca naar Nederland II - Teruel

We vervolgen onze weg door de provincie Teruel op weg naar Nederland. In april ligt er vaak nog sneeuw in delen van de provincie, terwijl onderwijl het graan al opkomt.

De provincie Teruel heeft een droog klimaat, er komen temperatuurschommelingen voor tot 20 graden in enkele uren tijd. In de stad Teruel kunnen de temperaturen variëren van +40ºC tot -20ºC.

Niets voor niets noemen Spanjaarden de provincie het Siberië van Spanje. Er bevinden zich in de provincie Teruel twee skicentra, Javalambre en Valdelinares, op iets meer dan een uur rijden van het centrum van de stad Valencia.

Hetzelfde onderwerp ziet er in de zomer natuurlijk heel anders uit dan in de winter. Het mooie van het binnenland van Spanje is dat je echt de seizoenen ziet, Iets wat je aan de Costa’s, met hun milde klimaat, vaak moet ontberen.

Behalve de extreme temperaturen is de provincie ook dun bevolkt. De bevolkingsdichtheid bedraagt ca.10 inwoners per vierkante kilometer. In Nederland is dat circa 40 maal zoveel. 25% van de bevolking van de provincie Teruel woont in de hoofdstad.

De provincie Teruel is nog vrij authentiek en traditioneel. De helft van de 236 gemeenten van de provincie bestaat uit dorpen en gehuchten van minder dan 200 inwoners.

Die inwoners zijn, in die kleine dorpen, vaak familie van elkaar en ze zijn overwegend van middelbare leeftijd of ouder. De jeugd trekt meestal weg naar de grote steden of de kust. Hoewel je nu ook in de meest afgelegen gehuchten wel jonge immigranten ziet uit Noord-Afrika en het voormalige Oostblok. En -of course- de gepensioneerde Engelsman, maar die kom je werkelijk overal in Spanje tegen. 

Het geloof heeft eeuwenlang een rol gespeeld en doet dat voor de ouderen nog steeds. Het is soms ontroerend om te zien welke prachtige kerkjes zulke kleine gemeenschappen hebben. 

Hoewel het onderhoud van al die kerkgebouwen wel een probleem begint te worden. De hertelwerkzaamheden bestaan meestal uit een noodoplossing om het gebouw voor instorten te behoeden en vaak zijn deze werkzaamheden -door geldgebrek- van slechte kwaliteit of architectonisch niet juist.

In de provincie Teruel vind je ook nog de typische Spaanse symbolen zoals de molens van Don Quijote.

En oude kastelen bovenop een berg, gemaakt van uitgehakte stenen uit diezelfde berg. Zodat er vrijwel geen kleurverschil is met het bouwwerk en de rotsen.

Een roofvogel die je er in de zomer veel ziet op de daken van ruines is de Zwarte wouw (Milvus migrans) .

Deze vogel foerageert vaak op vuilnisbelten maar ook langs stuwmeren, waar hij probeert om een visje te verschalken. Meestal zijn dat gewonde vissen of dode exemplaren langs de oevers. In herfst trekt de Zwarte wouw naar Afrika,  je ziet dan alleen nog de Rode wouw (Milvus milvus) over het landschap vliegen. Een landschap dat afhankelijk van de seizoenen zijn kleuren aanneemt.

 

Ondertussen zijn we dit prachtige landschap haast uit en zijn we ongemerkt bij de provincie Zaragoza aangekomen.

 (Wordt Vervolgd)

Don Quijote

Ondanks dat de windmolenparken, qua effectiviteit, wereldwijd ter discussie staan, worden in Spanje overal windmolenparken uit de grond gestampt. Waar maar een beetje de wind waait, ook op de mooiste plekken en in natuurparken, verrijzen tientallen tot meer dan honderd meter hoge windturbines.

                            

Met de directe omgeving wordt nauwelijks rekening gehouden zodat een enorme horizonvervuiling ontstaat. Want is de molen van zichzelf al hoog, op een berg is hij nog hoger. Ook de benodigde infrastructuur zoals wegen, elektriciteitsmasten en schakelkasten doen maagdelijke bergen al snel in een industriepark veranderen.

Heel erg is het bij Tarifa in de provincie Cádiz. Juist daar waar de trekvogels tweemaal per jaar de overtocht van Europa naar Afrika visa-versa maken, en de omgeving moeten gebruiken om te foerageren, is iedere berg volgegooid met die rumoerige windturbines. Niet alleen duizenden vogels worden het slachtoffer, maar ook heel veel vleermuizen.

Natuurlijk hebben we elektriciteit nodig maar daarom hoef je nog niet met zijn allen in een elektriciteits-centrale te gaan wonen, want dat is wat we aan het doen zijn met onze leefomgeving. Tegen windmolens vechten als een Don Quijote is helaas weinig zinvol gebleken.

Castilla-La Mancha

Rood van de aarde en geel van het koren, gelijk de Spaanse vlag.

Castilla-La Mancha is één van de 17 autonome regio's van Spanje, de hoofdstad is Toledo. De oppervlakte van Castilla-La Mancha bedraagt 79.463 km² en is daarmee haast tweemaal zo groot als Nederland. De bevolkingsdichtheid van Castilla-La Mancha is één van de laagste van het land, circa 27 inwoners per km2.

Castilla-La Mancha is een streek van contrasten, weidse landschappen en uitgestrekte vlaktes. Deze autonome gemeenschap gelegen in het zuidoosten van het land, zal de bezoeker verrassen met zijn verscheidenheid aan landschap, cultuur en natuur. Castilla-La Mancha is het land van landbouwers en veehouders en is bekend geworden dankzij het beroemde boek van Miguel de Cervantes “Don Quijote de la Mancha”. Castilla-La Mancha telt talrijke bekoorlijke dorpjes waar nog een rust te vinden is die een sterk contrast vormt met het enerverende ritme van de grote steden.

De Comunidad Castilla-La Mancha bestaat uit de provincies Albacete, Ciudad Real, Toledo, Cuenca en Guadalajara die zich alle in de zuidelijke helft van de Spaanse hoogvlakte bevinden, tussen de gebergtes Sistema Central, Sistema Ibérico en de Sierra Morena. Twee rivieren doorkruisen Castilla-La Mancha: de Taag en de rio Guadiana. De eerste loopt door de provincies Toledo en Guadalajara en de tweede door de provincie Ciudad Real.

Castilla-La Mancha beschikt over enkele belangrijke beschermde natuurgebieden, zoals de Lagunas de Ruidera, Cabaneros en Las Tablas de Daimiel. Onder de noemenswaardige monumentale steden bevinden zich Cuenca en Toledo, beide tot Werelderfgoed verklaard. De gastronomie van deze streek is nauw verbonden met de landelijke en agrarische aard van de vijf provincies. De wijn en kaassoorten van La Mancha maken deel uit van een culinaire traditie die steeds in staat is te verrassen met nieuwe gerechten.

Castilla-La Mancha heeft een niet zo eenvoudig te omschrijven geografisch karakter. Men zou kunnen zeggen dat Castilla-La Mancha een groot bekken is, van oost naar west doorkruist door de Montes de Toledo die een scheidingslijn vormen tussen de Taag en de Guadiana. In het noorden verrijst de imposante bergketen Sistema Central. In het oosten bevinden zich de hooggelegen vlaktes, in het westen het zuidelijke deel van de Sierra de Gredos en in het zuiden de Sierra Morena, een enorm massief waar de hoogvlakte in uitloopt.

Ook met betrekking tot het klimaat is Castilla-La Mancha niet homogeen, aangezien de gematigde zones afgewisseld worden met zeer droge gebieden. Het kan aangemerkt worden als een mediterraan continentaal klimaat, met koude winters en hete zomers.

   

In het voorjaar en de herfst kan men genieten van zachte aangename temperaturen en de regentijd valt in de laatste maanden van de winter. In bepaalde gewesten van Cuenca en Guadalajara valt veel regen terwijl de drogere zones zich in het zuiden van de streek bevinden, in Toledo en Ciudad Real.

Meer foto's op; España Castilla la Mancha